Dag 11 Dubbel bezoek

Voor we vandaag naar Salamanca gaan lopen we eerst nog een keer naar Cáceres om een van de kerken te bezoeken voor een stempel.De afgelopen dagen is het niet gelukt om hier binnen te komen omdat de kerk steeds bezet was. Eerst was er een begrafenis en later een trouwerij. Het schijnt een geliefd gebouw te zijn. Als we er om 9.00 uur arriveren staat de deur uitnodigend open. We stappen naar binnen en gaan zitten. Er zijn al wat mensen en we kijken of we iets van een pastorie kunnen vinden. We zien niet iets wat er op lijkt,maar dan verschijnt er iemand die kaarsen gaat aansteken.Renée staat al in de startblokken en gaat op de koster af. Ik zie dat Renée hem aanspreek
en hem volgt richting een zijportaal.Even later komt ze weer aangewandeld, steekt de kerk dwars over en verdwijnt weer in een andere zijbeuk van de kerk.Dan komt ze samen met weer iemand anders terug en gaat weer naar het eerste zijportaal. Uiteindelijk komt Renée weer te voorschijn zwaaiend met de credencials dat het gelukt is.

Ik dacht een moment dat je ingetreden was zeg ik tegen Renée. Ze lacht en zegt dat het stempelkussen even zoek was vandaar het kleine oponthoud maar we hebben hem en kunnen weer verder.We verlaten de kerk en gaan aan de koffie. Dan lopen we richting het "blok aan ons been" en opeens zien we voor ons een kleine gestalte met rugzak en schelp, de uiting van een Pelgrim. Het blijkt een Peregrina te zijn. We spreken haar aan. Het is een dame uit Wenen die heel alleen de route loopt van Sevilla naar Santiago de Compostela. Ze hijgt zwaar en ziet er vermoeid uit en komt ook nauwelijks vooruit. We vragen of het allemaal wel goed gaat, waarop ze antwoordt dat de hitte nauwelijks te doen is en dat ze dit niet had verwacht.Thuis heb ik nog naar de gemiddelde temperatuur gekeken voor dit jaargetijde en het zou tussen de 25 en 30 graden zijn. Ze loopt niet meer dan 15 km per dag en rust regelmatig. Ik ben al een paar keer in Santiago geweest met mijn vriendinnen,maar niemand gaat meer mee, ik ga te langzaam zegt ze een beetje droevig. Met felle oogjes kijkt ze ons aan, maar ik kom er wel hoor.Ik vraag aan haar hoe oud ze is. Ik ben 74 jaar en zeg iedere keer dat dit de laatste keer is! Dan kijkt ze naar de overkant en ziet een opticien en roept: "Daar moet ik heen want zonder bril zie ook niks. Doeiiii".

En nu richting Salamanca. We willen naar camping Regio, dat ligt wel een stuk buiten de stad, maar is daardoor een mooie aanloop voor de finale. Het was altijd,voor Spaanse begrippen, best een aardige camping maar sinds iedere pensionado een camper heeft blijft er van de staplaatsen weinig over.Die worden zeker als het geregend heeft tot pap gereden.We moeten dan ook heel goed zoeken om een vlak stukje te vinden voor ons hostel tent.Na vier keer de hele camping te zijn rond getoerd hebben we toch nog iets wat op een vlak stukje lijkt gevonden.Het is andermaal knetterheet als we de rugzakken ophangen en dan toch nog wat km gaan maken. We zitten hier gelijk op de goede route dus zoeken hoeft niet. Na een uur of vier zijn we weer terug op de camping en ploffen we neer op het terras waar ik snel een liter bier scoor met twee glazen, heerlijk!! Daarna nog lekker afkoelen onder een koude douche dan zijn we weer nieuw.
Op het moment dat Renée terug komt van de douche rijdt er een stationcar de camping op
en stopt voor het toilet gebouw. De man achter het stuur begroet Renée heel vriendelijk en ze kijken mijn kant uit.
Dan herken ik hem ook. Het is de buurman van de camping in Cáceres. Nou die is ons snel gevolgd. Ik loop naar hem toe en vraag of hij alles al gezien heeft in Cáceres. Frank zegt (de man heet Frank en is 74 jaar) Ja ik had niet zoveel zin in musea en de oude stad is niet zo groot dus dacht ik op naar Salamanca. Daar was ik al kort na het middaguur en ik vond een mooi plaatsje voor de auto vlak bij de kathedraal. Ik heb heerlijk rondgewandeld door de stad en ben dus ook al klaar met Salamanca. Verbaasd kijk ik Renée aan en denk: het lijkt wel een Japanner, snel een foto maken en thuis kijken waar ik geweest ben. 
Ik ga ook snel een koud stortbad nemen en dan schuifelen we richting het restaurant. En daar zien we Frank weer. Hij nodigt ons uit bij hem aan tafel te komen zitten. Al snel hebben we een heel gezellig gesprek.
Frank vindt het klasse dat we ons inzetten voor het KWF. Hij is zelf arts en heeft met deze ziekte uiteraard ook te maken. Frank vertelt dat hij met zijn twee dochters een
maatschap heeft in de buurt van Hamburg. Ze zijn alle drie vrouwenarts. Frank werkt niet vol meer in de praktijk, maar een paar dagen per week. Dan krijgen we het over de wintersport en zien dat Frank duidelijk geëmotioneerd raakt. Met tranen in de ogen vertelt hij het verhaal over zijn vrouw die vier jaar geleden op de piste spontaan een aneurysma heeft gekregen en daar ter plaatse aan is overleden. Dit is toch wel heel bizar vinden wij en hebben erg te doen met hem. We merken heel duidelijk dat hij het daar nog heel moeilijk mee heeft, ook om er over te praten. Hij waardeert het heel erg dat wij er voor openstaan en gelukkig krijgen we het gesprek weer over positieve zaken. Het is heel gezellig om met Frank te brainstormen over het de zin van leven. Om elf uur sluiten we avond nadat de heren obers van het restaurant al een keer of tien langs ons tafeltje zijn gelopen of we nog niet naar bed moesten. We nemen hartelijke afscheid van Frank en wensen hem nog een fijne tijd in Spanje. Morgen is het voor ons de finale. In Salamanca wacht het eindpunt van onze tocht bij de kathedraal. Nog maar 17 km te gaan!!