Dag 11 Dubbel bezoek

Voor we vandaag naar Salamanca gaan lopen we eerst nog een keer naar Cáceres om een van de kerken te bezoeken voor een stempel.De afgelopen dagen is het niet gelukt om hier binnen te komen omdat de kerk steeds bezet was. Eerst was er een begrafenis en later een trouwerij. Het schijnt een geliefd gebouw te zijn. Als we er om 9.00 uur arriveren staat de deur uitnodigend open. We stappen naar binnen en gaan zitten. Er zijn al wat mensen en we kijken of we iets van een pastorie kunnen vinden. We zien niet iets wat er op lijkt,maar dan verschijnt er iemand die kaarsen gaat aansteken.Renée staat al in de startblokken en gaat op de koster af. Ik zie dat Renée hem aanspreek
en hem volgt richting een zijportaal.Even later komt ze weer aangewandeld, steekt de kerk dwars over en verdwijnt weer in een andere zijbeuk van de kerk.Dan komt ze samen met weer iemand anders terug en gaat weer naar het eerste zijportaal. Uiteindelijk komt Renée weer te voorschijn zwaaiend met de credencials dat het gelukt is.

Ik dacht een moment dat je ingetreden was zeg ik tegen Renée. Ze lacht en zegt dat het stempelkussen even zoek was vandaar het kleine oponthoud maar we hebben hem en kunnen weer verder.We verlaten de kerk en gaan aan de koffie. Dan lopen we richting het "blok aan ons been" en opeens zien we voor ons een kleine gestalte met rugzak en schelp, de uiting van een Pelgrim. Het blijkt een Peregrina te zijn. We spreken haar aan. Het is een dame uit Wenen die heel alleen de route loopt van Sevilla naar Santiago de Compostela. Ze hijgt zwaar en ziet er vermoeid uit en komt ook nauwelijks vooruit. We vragen of het allemaal wel goed gaat, waarop ze antwoordt dat de hitte nauwelijks te doen is en dat ze dit niet had verwacht.Thuis heb ik nog naar de gemiddelde temperatuur gekeken voor dit jaargetijde en het zou tussen de 25 en 30 graden zijn. Ze loopt niet meer dan 15 km per dag en rust regelmatig. Ik ben al een paar keer in Santiago geweest met mijn vriendinnen,maar niemand gaat meer mee, ik ga te langzaam zegt ze een beetje droevig. Met felle oogjes kijkt ze ons aan, maar ik kom er wel hoor.Ik vraag aan haar hoe oud ze is. Ik ben 74 jaar en zeg iedere keer dat dit de laatste keer is! Dan kijkt ze naar de overkant en ziet een opticien en roept: "Daar moet ik heen want zonder bril zie ook niks. Doeiiii".

En nu richting Salamanca. We willen naar camping Regio, dat ligt wel een stuk buiten de stad, maar is daardoor een mooie aanloop voor de finale. Het was altijd,voor Spaanse begrippen, best een aardige camping maar sinds iedere pensionado een camper heeft blijft er van de staplaatsen weinig over.Die worden zeker als het geregend heeft tot pap gereden.We moeten dan ook heel goed zoeken om een vlak stukje te vinden voor ons hostel tent.Na vier keer de hele camping te zijn rond getoerd hebben we toch nog iets wat op een vlak stukje lijkt gevonden.Het is andermaal knetterheet als we de rugzakken ophangen en dan toch nog wat km gaan maken. We zitten hier gelijk op de goede route dus zoeken hoeft niet. Na een uur of vier zijn we weer terug op de camping en ploffen we neer op het terras waar ik snel een liter bier scoor met twee glazen, heerlijk!! Daarna nog lekker afkoelen onder een koude douche dan zijn we weer nieuw.
Op het moment dat Renée terug komt van de douche rijdt er een stationcar de camping op
en stopt voor het toilet gebouw. De man achter het stuur begroet Renée heel vriendelijk en ze kijken mijn kant uit.
Dan herken ik hem ook. Het is de buurman van de camping in Cáceres. Nou die is ons snel gevolgd. Ik loop naar hem toe en vraag of hij alles al gezien heeft in Cáceres. Frank zegt (de man heet Frank en is 74 jaar) Ja ik had niet zoveel zin in musea en de oude stad is niet zo groot dus dacht ik op naar Salamanca. Daar was ik al kort na het middaguur en ik vond een mooi plaatsje voor de auto vlak bij de kathedraal. Ik heb heerlijk rondgewandeld door de stad en ben dus ook al klaar met Salamanca. Verbaasd kijk ik Renée aan en denk: het lijkt wel een Japanner, snel een foto maken en thuis kijken waar ik geweest ben. 
Ik ga ook snel een koud stortbad nemen en dan schuifelen we richting het restaurant. En daar zien we Frank weer. Hij nodigt ons uit bij hem aan tafel te komen zitten. Al snel hebben we een heel gezellig gesprek.
Frank vindt het klasse dat we ons inzetten voor het KWF. Hij is zelf arts en heeft met deze ziekte uiteraard ook te maken. Frank vertelt dat hij met zijn twee dochters een
maatschap heeft in de buurt van Hamburg. Ze zijn alle drie vrouwenarts. Frank werkt niet vol meer in de praktijk, maar een paar dagen per week. Dan krijgen we het over de wintersport en zien dat Frank duidelijk geëmotioneerd raakt. Met tranen in de ogen vertelt hij het verhaal over zijn vrouw die vier jaar geleden op de piste spontaan een aneurysma heeft gekregen en daar ter plaatse aan is overleden. Dit is toch wel heel bizar vinden wij en hebben erg te doen met hem. We merken heel duidelijk dat hij het daar nog heel moeilijk mee heeft, ook om er over te praten. Hij waardeert het heel erg dat wij er voor openstaan en gelukkig krijgen we het gesprek weer over positieve zaken. Het is heel gezellig om met Frank te brainstormen over het de zin van leven. Om elf uur sluiten we avond nadat de heren obers van het restaurant al een keer of tien langs ons tafeltje zijn gelopen of we nog niet naar bed moesten. We nemen hartelijke afscheid van Frank en wensen hem nog een fijne tijd in Spanje. Morgen is het voor ons de finale. In Salamanca wacht het eindpunt van onze tocht bij de kathedraal. Nog maar 17 km te gaan!! 

Dag 10 De man met "Tassen" en 3 "Rotondes"

Na een goede nachtrust in hostel tent en een lekker ontbijt met vers stokbrood zoeken we de halte van de bus die ons richting het centrum brengt, om vandaar uit de Camino te volgen naar het noorden. Dat lijkt eenvoudig als je met een gps loopt maar is het niet. We stappen uit in hartje
centrum en gaan dan naar het historische deel van de stad. Het is nog heel stil op het Plaza Mayor. We dwalen door de nauwe straatjes als we een klooster vinden. Hier kunnen we vast onze eerste dagelijkse stempel halen. 

Renée meldt zich aan met het belletje bij het loket. We wachten een paar minuten en horen dan wat geschuifel achter het draai plateau en een krakende stem die vraagt wat we komen doen.Wij zijn pelgrims vertellen we aan de zuster die we niet kunnen zien. We hebben iedere dag twee stempels nodig in onze credencial en kunnen we hier een stempel krijgen? De zuster vraagt aan Renée de credencials op het plateau te leggen en een ogenblikje te wachten. Dat ogenblikje duurt ongeveer 10 minuten! We hebben wel drie keer aan elkaar vertelt dat ze misschien helemaal niet meer terug komt met onze credencials maar we horen het plateau weer draaien en de krakende stem zegt dat we het maar bij de kathedraal moeten proberen.
We bedanken de zuster voor de gedane moeite en verlaten teleurgesteld het klooster. Op naar de kathedraal waar inmiddels al een rijtje bezoekers staat.
Ook hier weer netjes wachten op onze beurt!  Als het zo ver is zegt de man achter een balie: "twee personen dat is 8 euro!" Maar we komen alleen voor een stempel en niet voor het bezoek aan de kathedraal zeg ik tegen de man. Bruusk neem hij de credencials aan en met twee harde klappen krijgt Renée de zoveelste verprutste stempel en die van mij staat zoals altijd weer keurig in het vakje. Ze reageert "Nou waarom moet dat mij steeds overkomen?" Soms is het leven zwaar en niet eenvoudig lach ik haar toe en zwaai met mijn keurig gestempelde credencial. We dolen nog wat door de oude stad waar zo langzamerhand de toeristen meer en meer tevoorschijn komen (ook zusters)

We zoeken de Camino op en gaan proberen de uitgang van de stad te vinden. En dat valt niet mee.Eerst langs het toeristen bureau en dan zo'n twee kilometer steil naar beneden. Dan komen we op een T splitsing Daar is al geen aanduiding meer te vinden. Ons beste Spaans wordt weer uit de kast gehaald en we informeren bij een man die zijn hondje aan het uitlaten is waar en welke richting de Camino is. We noemen er ook nog de plaats bij waar we naar toe willen lopen: Casar de Cáseres. Dat moet van hier af nog ongeveer tien kilometer zijn. Er wordt enorm getwijfeld maar uiteindelijk valt de beslissing. Vanaf hier rechts af tot de rotonde is de eerste aanduiding. De weg is ongeveer een kilometer lang en niet de gezelligste om langs te lopen met veel verkeer. Plotseling zien we een tafereel dat wat wij nog nooit eerder hebben gezien.

Een man aan de overkant van de weg heeft zes tassen bij zich. Hij pakt er steeds twee, brengt die 50 meter verderop, zet deze neer en loopt weer terug. Dan haalt hij de volgen twee op en loopt dan weer terug en zet ze bij de eerste 2. Nu naar de laatste twee haalt ze op en dan zijn ze alle zes bij elkaar en begint het tafereel van voren af aan. We hebben in de loop van de jaren al veel reizigers gezien maar deze was wel heel apart. Elke keer twee keer heen en weer om je bagage op te halen dat is nog eens wat anders als het heen en weertje van ons.

We gaan weer verder en bij aankomst op de rotonde staan we weer met de handen in het haar. Waar zijn de pijlen? Niet te vinden. We proberen de rotonde over te steken om daar verder de infomeren hoe we verder moeten. Bij het verkeerslicht vragen we het nog een keer aan een automobilist en die wijst ons een weg die we zo'n twee kilometer moeten volgen en dan bij de volgende rotonde rechtdoor.
Er is ons in de loop van de dagen al een paar keer een lift aangeboden maar we leggen dan uit dat we liever lopen en daar begrijpen ze dan echt helemaal niets van. Bij deze temperaturen? We lopen op een roze fietspad richting de volgende rotonde als we een oudere heer tegen komen en nogmaals vragen of we de goede richting hebben.De uitleg duurt ongeveer een kwartier. We moeten nog twee rotondes verder en daar oversteken en dan zouden wij het juiste pad weer hebben. Inmiddels wijst de GPS aan dat we al 13 km hebben afgelegd en we zijn geen steek opgeschoten. We hebben ernstig het idee dat we in een rondje lopen. Na drie kwartier zijn we drie rotondes verder en staat plots de oude heer weer achter ons die zegt dat we op de goede weg zijn en bij deze rotonde moeten oversteken. We vertellen de man dat we eerst aan de koffie gaan in een van de grote supermarkten die om ons heen zijn en dan verder gaan.
We gaan naar de eerste en de beste supermarkt maar daar is de oude heer het niet mee eens. Hij staat plots weer achter ons en zegt dat we naar de Lidl moeten gaan. Waar wij naar toe willen, de Dia Market, is veel te duur.Heel vriendelijk natuurlijk maar Lidl heeft geen koffiebar.

Na de koffie besluiten we terug te gaan naar het centrum van de stad, dat is zeker nog een uur lopen. Dan zitten we al aan twintig km en dan is het nog 5 km naar hostel tent. Dat is genoeg voor vandaag bij deze temperatuur.

In de stad eten we stokbrood met banaan in het park en nemen een rustpauze voor we aan de laatste 5 km beginnen. Als we op de camping aankomen kopen we eerst een liter bier, lekker koud uit de koeling en ploffen dan in onze zitmeubels. Het was een lange dag met veel rotondes!! Naast ons komt een Duitse stationcar aan met een wat oudere heer. Hij stapt uit en bekijkt de plaats, schuift nog wat heen en weer met de auto en zegt "Zo, klaar".

Klaar denken wij? We zitten al te wachten wat voor tent er uit de auto komt rollen om te overnachten. Maar het blijkt dat mijnheer overnacht op de achterbank van zijn stationcar.

We maken een gezellig praatje en geven de plattegrond van Cáceres dat hij morgen gaat bezoeken. Om half negen gaan we richting camping restaurant voor een lekkere maaltijd.

Het is er al gezellig druk, want vanavond is er voetbal: München tegen Barcelona, dus veel Duitse en Spaanse fans. De twee grote TV schermen en de sfeervolle TL verlichting doen de rest. We hebben niet de fut meer om de hele wedstrijd uit te zitten en zijn inmiddels ook doof van het geluid dat de fans produceren. Dus verlaten we het speelveld en ruilen het in voor hostel tent.

Morgen eerst vanaf de zuidkant lopen naar Cáceres en later per "blok aan het been" naar Salamanca. We kiezen er voor om de  laatste 34 km te gaan lopen op de Camino rond de stad, Met een oppervlakte van 38.6 vierkante kilometer moet dat lukken.
Slaap lekker.