maandag 29 juni 2015

Dag 12 Eindpunt Salamanca!!


                                                                    De finale dag, op naar de kathedraal!




De klok geeft 05.30 aan, nog een beetje vroeg om aan de finale te beginnen.
Onrustig draai ik heen en weer op het matrasje. De laatste etappe, nummer 12, dan hebben we er 237 km op zitten. Nog 17 km en dan hebben we voldaan aan de afspraak met de sponsors om deze afstand in 12 dagen te lopen. Zij hebben geld gedoneerd ten bate van het KWF, voor verder onderzoek naar kanker. Het is de tweede keer dat we zo iets hebben gedaan voor het KWF en het is voor ons ook gelijk een drijfveer om iedere dag de nodige kilometers te maken. Ook deze keer weer een tocht van uitersten. Van “geen weer” in Portugal naar “tropische temperaturen” in Sevilla. 39 Graden gaf de thermometer aan en dat 12 dagen lang. Toch hebben we van alle facetten genoten van de Via de La Plata en deze is niet vergelijken met welke Camino dan ook. Ik kan mij ook niet voorstellen dat het er met nog een uurtje of drie lopen al weer opzit.


We gaan eerst eens rustig ontbijten. Alle ingrediënten hebben we gisteren al ingekocht: brood, chocopasta, jam en thee. Na het ontbijt is het inpakken van ons onderkomen want we willen vandaag, als het kan, ook weer terug reizen naar Porto. Dat hebben we zo gepland om nog een paar dagen te hebben om van deze stad te genieten en ook een beetje uit te rusten van de afgelopen weken. De druk is eraf om iedere dag toch de kilometers te maken. Ook naar de sponsors toe voel je een verplichting om het beoogde doel te halen.

Na het inpakken gaan we richting de Dom van Salamanca. De klok geeft aan dat het 8.00 uur is en we zijn begonnen aan de finale. Het lopen door de voorsteden van Salamanca is al een belevenis op zich. We lopen tussen veel Spanjaarden die op zoek gaan naar de “Tostada con marmelade” en een “café con latte”. Na ongeveer anderhalf uur zijn we aan de rand van de stad waar we de rivier oversteken en dan omhoog lopen richting het historische centrum. Het is nog best een stevige klim en de zon doet ook haar uiterste best om het leven zo warm mogelijk te maken. Zonder een flinke zonnehoed met een grote rand hadden wij dit spelletje verloren en waren we vastgebakken aan het asfalt. 

We naderen Plaza Major, een van de mooiste pleinen ter wereld. We zijn hier voor de derde keer en het is steeds weer fascinerend te zien hoe rijk deze stad aan cultuur is. Aan het plein is ook het toeristenbureau gevestigd en daar gaan we onze eerste stempel halen. We zijn ook toe aan koffie met een kleine snack en dat doen we bij Mc Donalds, dan kunnen we gelijk via internet het thuisfront berichten dat we aan de slotkilometers begonnen zijn. 


Eerst nog een bezoek aan de Universiteitsbibliotheek, een van de mooiste gebouwen met veel prachtige schelpen aan de façaden. 

Dan een bocht naar rechts en we staan oog in oog met de Dom van Salamanca. Het eerste wat ik krijg is kippenvel en dat is niet van de kou.
Een beetje emotioneel is het wel; ik probeer wat te zeggen maar mijn keel zit potdicht. Ineens zijn er de herinneringen waarvoor we deze Camino lopen. Onwillekeurig gaan mijn gedachten terug naar familie en kennissen die hebben moeten knokken tegen die vreselijke ziekte waarbij er net zoveel winnaars zijn als verliezers. Wij zijn blij dat we een steentje kunnen bijdragen aan onderzoek naar genezing van deze ziekte.
Het is geen opgave om met een paar rugzakken op met daarin de nodige kilo’s iedere dag een stuk van de Camino te lopen met een gezond lijf, ook nog gesponsord door familie, vrienden en bekenden.
En nu staan we hier recht voor dit imposante gebouw. We gaan naar binnen voor de laatste stempel. De man achter de balie glimlacht en zegt: “Bon Dia Peregrino’s” en met een harde klap staat de laatste stempel in de Credencial!




Epiloog

Maanden zijn we met dit project bezig geweest door trainingskilometers te maken. Onze rugzakken hadden de respectabele leeftijd van een jaartje of twintig en zijn vervangen door nieuwe. Het lichtgewicht tentje had vorig jaar in de White Mountain de geest gegeven en moest worden vervangen.
Maar het ergste waren de schoenen. Twee maanden voor vertrek ontdek ik dat mijn schoenen een beetje gaan knellen en het is niet eenvoudig om nieuwe schoenen in te lopen zo kort voor vertrek. Het schijnt zo te zijn dat je voeten iets meer gaan doorzakken en dat je “op grotere voet gaat leven” op wat latere leeftijd. Omdat ik nogal vasthoud aan een bepaald merk (Lowa Tibet) ben ik dagelijks gaan snuffelen op internet en bellen met Outdoor winkels of ze iets voor mij op voorraad hadden. En ook de twijfel bleef: moet ik wel of niet nieuwe schoenen kopen? Jaren heb ik op mijn oude trappers gelopen zonder problemen.
Na drie weken had ik beet. Er waren er een paar op voorraad en ik kon komen passen. Bij aankomst vertel ik de verkoper dat ik gebeld heb voor de Lowa’s Tibet. Even later komt hij met de doos met nieuwe schoenen.
Hij haalt de linker schoen uit de doos, dat is mijn grootste voet, en ik mag passen. Het voelt inderdaad ruimer; deze schoen is een halve maat groter dan ik tot nu toe draag.
Als ik de rechterschoen aantrek kan ik wat in de winkel heen en weer lopen. Dan zie ik dat er nogal wat kleurverschil is tussen de twee. “Wat heb je er mee uitgespookt”? vraag ik de verkoper. “Ja, die ene heeft in de etalage gestaan zegt hij en het zonlicht doet de rest”.
De pasvorm is goed maar het kleurverschil irriteert mij wel. De verkoper zegt dat hij dat wel kan verhelpen en hij grijpt een spuitbus uit het vak en gaat de schoenen bewerken met een spray die de schoenen water afstotend maakt.
Kijk, zegt hij trots. het lijkt al wat beter. De vochtigheid van de spray maakt de schoen inderdaad wat donkerder. Ik trek ze aan en zeg nog een halfuurtje door de winkel te banjeren voor ‘het goede gevoel’. Ik ruik ook gelijk mijn kans. Ik weet dat, als de schoen droog is, hij weer de kleur heeft van voor het sprayen. De pasvorm is super en voelt heel goed maar de kleur is zoals voorspeld: een lichte en een donkere schoen. Als ik vraag of er iets aan de prijs gedaan kan worden kan ik 10 procent korting krijgen. Daar ga ik niet mee akkoord en ik vraag of ik de chef zelf even mag spreken. De chef zegt dat hij niet veel meer kan doen en ik stel voor dat hij dan maar € 11,85 overmaakt naar het KWF. Wij mogen niet sponsoren zegt hij maar gaat wel akkoord met nog een keer € 11,85 van de prijs af te halen. Hij blij en ik ook.
Thuis heb ik de schoenen in een speciale wax gezet en het probleem was opgelost. De extra korting die ik heb gekregen heb ik gelijk in mijn eigen project bij het KWF gestort.
In vier weken heb ik de slofjes zo’n 500 km ingelopen en ze voelen als pantoffels. De zolen zijn van een andere kwaliteit en de schoenen dempen ook wat meer dus ben ik dik tevreden dat ik deze stap heb gemaakt.

De laatste dagen voor het vertrek houd ik het weer heel nauwkeurig in de gaten en zie dat het echt niet goed gaat in het noorden van Portugal.
Er wordt heel veel regen en storm verwacht de komende twee weken. We besluiten een dag voor vertrek rigoureus ons plan te wijzigen. We vliegen op Porto en daar vandaan gaan we met een huurauto naar Sevilla.
De weersvooruitzichten blijken geen loze kreten te zijn. We vertrekken uit Eindhoven met een forse vertraging en de landing in Porto is geen feest. We halen de huurauto en gaan dan naar het hotel voor de overnachting en morgen naar Sevilla. Veel van de van te voren gemaakte dag planning kan overboord. In plaats van De Camino Portugues wordt het Via de La Plata.

Kort na de middag arriveren we in Sevilla. Het hotelletje heb ik thuis nog snel geregeld dus inchecken en naar de stad voor de Tapas en een vino Tinto. We kijken gelijk hoe we morgen de stad kunnen verlaten zonder op een autoweg te hoeven wandelen. Sinds de wereld tentoonstelling in Sevilla is met alle verkeerssoorten rekening gehouden behalve met fietsers en wandelaars.

Er is ons veel de vraag gesteld waarom we een Camino lopen richting Santiago de Compostela. Ik weet het niet. Het is een gevoel. Het heeft niet speciaal te maken met een spirituele grondslag maar meer met het ontmoeten van mensen en het genieten van de weg die je loopt. Het alleen maar bezig zijn met ‘wat eet ik en waar slaap ik vanavond’ geeft na een paar dagen een totaal ontspannen gevoel. Ook op deze Camino is het ontmoeten van allerlei nationaliteiten weer fantastisch. Denen, Fransen, Engelsen, Zweden, Duitsers, Spanjaarden, Nederlanders, Ieren, Italianen, Zwitsers en Portugezen en ik zal best een paar nationaliteit vergeten, maar allemaal met hetzelfde doel op pad zijn werkt zeer inspirerend. Het heeft voor ieder een andere dimensie. De herinneringen aan sommigen ontmoetingen vergeten we niet licht. Bijvoorbeeld die met Nijl uit Ierland en de Nederlanders die op dag 3 al grote problemen hebben en hun missie zien mislukken! Het eten met de Denen, Mister wasteil het is teveel om op te noemen en we koesteren dit zeker. Onderweg in de dorpen en stadjes zeggen de mensen vaak dat zij dit ook wel ‘een keer’ willen doen maar vaak is het ‘wanneer’? Wij zeggen dan: stel niet uit maar ga!. De studenten van de Universiteit van Pamplona krijgen studiepunten als ze een keer de Camino lopen en dat geeft genoeg motivatie om het te doen. Als ik terug kijk op deze twaalf dagen dan heb ik, ook al was het de derde keer op een Camino, tot de laatste vezel van mijn lichaam genoten. Ook al was het wel eens zwaar en heet, we liepen en lopen voor een goed doel! En dat was onze motivatie!!

Dos Peregrino’s Renée & Thomas


Geen opmerkingen:

Een reactie posten