Dag 8 Druiven,druiven,druiven!!

De ochtend begint met thee en nog een paar cakejes die we over hebben van gisteren.
We komen best nog wel een bakker tegen en anders hebben we als noodrantsoen bananen, ook lekker. Er zit nog een pelgrim aan de tafel maar die is niet zo spraakzaam en dat kan. De een heeft een ochtendhumeur en de ander begint gelijk met zingen, waaronder ik zelf. Ik vind: "de ochtendstond heeft goud in de mond en pluk de dag", dat kun je op mij wel loslaten en "gezelligheid kent geen tijd"is ook een regel die prima bij me past.
En nu op pad. We lopen een stuk omhoog tot aan de stadsgrens en dan houdt het ineens op met gele pijlen. Een fietser die we aan zien komen kan in zo'n geval wel helpen en we vragen of rechtdoor de Camimo is. Er is wat twijfel in de stem van de man,maar dan zegt hij "Ja alsmaar rechtdoor, dan gaat het goed" Hij heeft een glimlach van oor tot oor.
We lopen nog een uur door maar van gele pijlen geen spoor.Ongerust zijn we niet. Met de stad in onze rug is verdwalen haast niet mogelijk en we hebben uiteraard ook nog onze gps. Daarbij komt ook nog dat we nog maar 88 km te gaan hebben en het vandaag heel relaxt willen doen. We hebben de laatste dagen redelijk veel afstanden boven de 20 km gelopen dus een soort halve rustdag kan ook geen kwaad.Vanaf Sevilla hebben we iedere dag gelopen en we zijn goed op schema. Daarbij komt dat het ook nog zondag is en er zijn mensen die op deze dag helemaal niet bewegen. 
Tussen Los Santos de Maimona en Villafranca de Los Barros is iedere meter beplant met druivenranken. Ik heb zelden in mijn leven zo'n groot aaneengesloten gebied gezien met alleen maar wijngaarden, heel imposant.Renée heeft haar oog laten vallen op een prachtig wijn-chateau en ik vraag haar of ze dit imposante chateau wil kopen of alleen de wijn wil proeven. Ze zegt:  Voorlopig het laatste, ik heb nog een paar jaar te gaan bij "de firma school" voor ik ook een pensionado met tijd ben! 

Na anderhalf uur nog geen pijl. We zien in de verte wel een kruispunt. Misschien is daar wel een aanduiding of pijl. Er stopt een auto naast ons, geschatte waarde € 75.000, en een man vraagt of hij soms kan helpen. Ja, weet u soms het pad naar de Camino, Ja op het kruispunt links zegt de man. Het is natuurlijk raar, de Camino Via de La Plata gaat van zuid naar noord en wij lopen pal zuid, dus de verkeerde kant uit volgens alle Spanjaarden. We hebben de laatste dagen meer van noord naar zuid gelopen en veel Spanjaarden springen op het pad en bezweren ons dat we totaal verkeerd bezig zijn. Ze lopen zelf stukjes met ons mee en maar wijzen dat Santiago de Compostela echt de andere kant uit is.En wij dan maar weer uitleggen, in ons beste Spaans, dat we een blok aan ons been hebben die ook mee moet. Als ze dat snappen lachen ze wat en wensen ons een Bom Camino. Op het kruispunt pikken we de route weer op en gaan met een grote boog terug richting Villafranca de Los Barros.

Op de rotonde voor de stad maken we nog wat foto's van een reuze fles wijn die midden op de rotonde staat. Het symbool voor de wijnindustrie van de Extramadura . Na twee km arriveren we weer in de stad waar op dat moment een grote zondagsmarkt is en we kunnen het niet laten om even te snuffelen.Kopen is er niet bij want het is nog steeds zo dat iedere gram telt als je met de rugzak op pad bent.We drinken koffie in een aan de markt gelegen bar en eten een heerlijke tostada met jamon.Vandaag een lekker rustig dagje. Dan terug naar het Hostel en alles weer inpakken. Morgen gaan we richting Cáceres.
   

Dag 7 Villafranca de Los Barros

Vandaag nemen we eerst de noordkant van de stad, de route richting Torremegía.
Na 10 minuten krijgen we een aanwijzing dat er een stempel gehaald kan worden op een internaat dus er op af. Het blijkt een bijzonder Internaat te zijn dat tot de top in Europa gerekend wordt. Op het moment dat wij er aankomen staan er zeker honderd ouders te wachten bij de uitgang om hun kroost op te halen voor het weekend thuis.
Het is een indrukwekkend gebouw en ademt rust en discipline uit. We worden door de ouders bekeken of we van mars komen.
Bij de receptie worden we ontvangen en krijgen we onze stempel in de credencial.
Vanaf de heuvel aan de rand van de stad zien we een enorm uitgestrekt landschap van alleen maar druivenranken en olijfbomen zover het oog kan kijken.
Er loopt een pad tussendoor van wel vier meter breed, dat is de Camino.
Links en rechts zijn de telers aan de gang met snoeien en verzorgen van het gewas.

We lopen zeker 2 uur door op deze kaarsrechte weg die dan iets naar links afbuigt en de helft smaller wordt. Het is prachtig om erdoor te wandelen.

Opeens worden we opgeschrikt door stemmen achter ons. We kijken om en wat zien we? Wel 15 mensen op elektrische fietsen! Niks lopen met een rugzak, maar fietsen  met minimale inspanning en zonder bagage. Dat is de moderne versie van pelgrimeren. Een leuk alternatief voor die mensen maar niet voor ons. We proberen toch nog een beet je van de oorspronkelijke manier van pelgrimeren te onderhouden en dat lukt aardig.

Na 13 km vinden we een leuk stekje waar we de lunch kunnen nuttigen. Een vers broodje met vis van de Lidl, een banaan en water. Er kan ons niets gebeuren!
Na de lunch gaan we verder en opeens breekt de hel los. Het is bijna 14.00 uur en de boeren gaan massaal van de het land, springen op de tractor of in de auto en stuiven letterlijk richting stad. Tijd  voor de "warme prak" denken we en daarna siësta!

Een ding weten we nu zeker, om deze tijd moet je niet op de Camino zijn! Het duurt een kwartier voor ik Renée weer kan onderscheiden door de stofwolken heen. Dat wordt pittig douchen straks in het Hostel. Maar al met al een mooie tocht.
Onderweg hebben we al afgesproken dat het allereerste terras voor ons is.
Na zes uur stof happen zijn we er en landen op het terras waar we een heerlijk koel biertje bestellen. Wat ook traditie is als je een alcoholische versnapering besteld, krijg je er wat te eten bij en in ons geval zijn dat sardines met een beetje frites en wat smaakt dan iets hartigs lekker!! Daarom maar snel een tweede besteld.


In het Hostel frissen we ons lekker op en dan zoeken we een terrasje voor een kop koffie.
Daar zitten ook onze Deense vrienden weer en na vier dagen hebben we weer stof genoeg om bij te praten en onze ervaringen te delen. Dat maakt het zo leuk aan deze activiteit, je draait vrijwel constant om elkaar heen. Als je daar open voor staat hoef je niet om een praatje verlegen te zitten.
In het begin van de avond lopen we nog een rondje door de stad op zoek naar een restaurant. In een van de straatjes worden we aangesproken voor een tandartsenpraktijk of ik even mee wil komen om te controleren of alles nog tip top in orde is.Ik vertel de student dat ik net mijn controle achter de rug heb en dat er geen problemen waren dus dat ik er maar van afzie. Maar de man is redelijk vasthoudend, zegt dat het gratis is en dat ze alleen maar een check-up  willen doen. Na hem nogmaals duidelijk gemaakt te hebben dat we in Nederland ook best goede service hebben laat hij mij lachend gaan met nog een "Bom Camino" er achteraan. We belanden in een restaurant waarvan ik later zou zeggen:Dit was de minste van de hele reis, maar dat kan ook gebeuren morgen beter!!

Dag 6 Kaarsje en bloemen

We hoeven vanmorgen niet buiten de deur voor ons ontbijt te gaan, dat is inclusief in deze luxe herberg. Toastbrood met jam, een paar cakejes, thee en een banaan en we kunnen er weer tegenaan.Als we door de smalle straatjes de stad willen verlaten komen we langs een klein kerkje waar we kijken of we hier een kaarsje kunnen opsteken.Dat is een belofte aan een van onze sponsors en voor alle mensen die getroffen zijn door die vreselijke ziekte.

Het Koninklijk Wilhelmina Fonds is waarvoor wij deze tocht lopen en waar de sponsoren hun donatie voor hebben gedaan. Als we de stad achter ons laten komen we weer op de Camino die er zeer stoffig bij ligt. Na 12 km zullen we de eerste mogelijkheid hebben om aan de koffie te gaan. Het is een vrij open vlakte waar de zon vrij spel heeft en onbarmhartig op onze ruggen schijnt. We genieten van de pracht en praal van de in bloei staande velden vol met klaprozen en andere bloemen.

    

Na ruim twee en een half uur zijn we in een klein dorpje Calzadilla de Los Barros,waar we een stempel gaan halen bij het gemeentehuis en aan de koffie gaan bij het enige barretje dat het dorp rijk is.Hier vandaan gaan we weer terug naar de stad waar we vandaan komen en na ruim vijf en en een half uur zijn we terug in het Hostel. We horen gelijk bekende stemmen,de Friezen zijn er, Daan en Pieter. Ook Mister wasteil zien we door het hostel lopen. Hij heeft een tweepersoonskamer tegenover die van ons maar van zijn vrouw nog geen spoor. Is ze naar huis of slaapt ze al? Een lekkere douche om het stof af te spoelen en wij zijn weer als nieuw. Daarna gaan we nog even uitlopen in de de stad en daar komen we Daan en Pieter weer tegen. De gezichten staan niet al te vrolijk. Pieter heeft grote problemen met zijn voeten. Als ik hem goed beluister dan denk ik dat hij last heeft van een marsfractuur in een van de middenvoetsbeentjes. Dat is een blessure die vaker voorkomt en duid op een fikse overbelasting. Ze hebben andermaal hun schema bijgesteld. Of dat helpt zal de tijd uitwijzen.Morgen hebben ze een rustdag ingelast en dat lijkt me heel verstandig. Omdat het ook wel met mijn vak te maken heeft kan ik hem in ieder geval een goed advies geven.We eten die avond nog met elkaar en praten over de vorige keren dat Daan naar Santiago de Compostela ging en dat ze er grote moeite mee hebben dat het nu zo stroef loopt.

We wandelen terug naar het hostel waar we worden onthaalt door een koor met live muziek. Het koor heeft de wekelijkse oefensessie en dat klinkt heel erg goed met het speciale handgeklap wat zo kenmerkend is voor de Spanjaarden.En weer is er een dag voorbij en we zijn op de helft !!    

Dag 5 Monesterio-Fuente de Cantos

Vertrek uit El Real de La Jara en ditmaal met de auto die we weer een stukje verder brengen om vandaar uit weer een paar etappes te lopen.
Om zes uur zijn de eerste pelgrims al aan het spoken. Van slapen komt niets meer.
We slapen pal naast het toilet en de douche. Er is er maar een, waar we het met 9 mensen mee moeten doen.Het is dringen daar! Het is een komen en gaan van gasten die uitgerust en opgefrist weer op pad willen.
We blijven nog maar even in ons stapelbedje tot de meeste vertrokken zijn dan hebben we alle ruimte om ook onze spullen bij elkaar te rapen. Het is soms een beetje behelpen maar dat is ook wel de charme van het pelgrim zijn. Niet alles hoeft van een leien dakje te gaan.
Het zijn tenslotte geen vier sterren hotels met lopende buffetten en kingsize matrassen.
Om kwart voor acht zijn we ook zover en na een lekkere kop thee en nog wat druiven,die andere pelgrims hadden achtergelaten voor ons, gaan we op weg naar Monesterio.
Na een half uurtje zijn we al in de plaats. We parkeren de auto in hartje centrum en gaan naar de bakker voor vers brood voor het ontbijt.

De temperatuur is al zeer aangenaam. De rugzakken gaan op en we gaan op zoek naar de pijlen die verwijzen naar de Camino. Eerst lopen we het centrum verder in en vragen waar het Hostel is om daar de begin stempel te bemachtigen.
Dat lukt niet gelijk. We worden verwezen naar de kerk.Ook hier vangen we bot. Er lopen wel 6 dames die de kerk aan het dweilen en schoonmaken zijn en we mogen er niet in.U kunt het beste naar het gemeentehuis gaan zegt een van de dames.
Op naar gemeentehuis. Daar kiezen we de verkeerde kant. We zijn bij de sociale dienst aangeland :) Nee hier moet u niet zijn, waarschijnlijk aan de overkant. Op naar de overkant. Daar staan twee mannen voor een deur en wij vragen of we hier dan een stempel kunnen krijgen, maar ook hier is het antwoord "Nee dan moet naar de Albergue".
Inmiddels geeft de GPS aan dat we al 5 km door de stad hebben geslenterd en nog steeds geen stempel. Dan eerst maar een paar bananen kopen en nogmaals opnieuw vragen waar we de felbegeerde stempel kunnen krijgen.
Aan de mevrouw die in de groentewinkel staat vragen we of zij ons uit de brand kan helpen.
En ja hoor, heel eenvoudig aan de overkant van de straat is de Albergue.
We gaan er naar toe. De deur staat open, we gaan de trap op naar boven en zien dat alle kamers al zijn verlaten en weer keurig opgemaakt.We roepen "Ola, Ola is er iemand?"
Geen antwoord. Dan zelf maar even op onderzoek uit en op het bureau vinden we een stempel.

Eigen initiatief wordt beloond. We hebben hem na een zoektocht van meer dan een uur! En nu op weg de stad uit.Dat is niet zo heel moeilijk te vinden. Voorbij het voetbalstadion naar links en dan weer 20 km rechtdoor over een zandpad, langs schitterende kurkeiken afgewisseld met olijvenboomgaarden. Een route met ook redelijk wat schaduw; een welkome afwisseling. 

Na vijftien km vinden we een leuke stek om banaan met stok brood te eten en overleggen we dat we dan weer terug lopen naar Monesteria. We hebben gisteren een kamer geboekt in Fuente de Cantos voor twee nachten, dan kunnen we zowel aan de noord als aan de zuidkant een etappe lopen.Die auto is echt een blok aan ons been, alhoewel we nu stukken dubbel lopen en twee keer kunnen genieten van al het fraais wat de natuur te bieden heeft.Na een uur zien we in de verte een verschijning opdoemen en het lijkt haast het postuur van Nijl. We komen wat dichterbij en ja hoor, het is hem. Diep gebogen over zijn stokken komt hij onze richting uitgewandeld.

Als hij opkijkt, kijkt hij ons heel ongelovig aan en zegt: Dat kan niet, ik hallucineer. Nee ik zie duivels,nee het zijn engelen! Wij zijn het echt Nijl zegt Renée. Maar waar komen jullie dan vandaan vraagt hij.Wij hebben vandaag weer een heen en weertje Nijl, we moeten de auto weer een stukje meeslepen vandaar.We vertellen dat we in de volgende stad een kamer hebben geboekt dat volgens ons boekje in een mooi Hostel is.Maar wat ben jij laat, Nijl vraag ik.Ja ik had wat ongenoegen over de kamerprijs legt hij uit. De tv werkte niet en het eten was ook niks en daar heb ik een tijdje over zitten discussiëren wat uiteindelijk 5 euro korting opleverde lacht hij.
Maar Thomas kan jij bij aankomst ook voor mij een kamer reserveren vraagt Nijl. Ja natuurlijk gaan we dat proberen Nijl maar we kunnen niet garanderen dat het lukt.
Dan is er nog wat:  Ik heb een stempel gemist in Monesterio! Ik heb wel een bonnetje van het hotel met een stempel, die moet ik dan maar bij de credencial doen. Je kan toch ook de stempel van het bonnetje knippen en op je credencial plakken zegt Renée. Hij kijkt Renée stomverbaasd aan en zegt: jullie denken overal aan hé? Dat ik daar zelf niet op kom! 
We nemen afscheid en beloven voor hem wat te regelen in het Hostel.
We lopen terug naar Monesterio en ik krijg intussen een telefoontje of we nog komen slapen in het gereserveerde hostel. We zeggen dat we onderweg zijn en vragen gelijk of er voor Nijl eventueel ook een kamer beschikbaar is. Hij zegt zijn best te doen maar kan niets garanderen. Het is nogal vol vandaag. We zoeken "het blok aan ons been" weer op en gaan richting Fuente de Cantos.
We vinden El Zaguán de La Plaza, een schitterend complex waar we een prachtige tweepersoonskamer krijgen.

     
Jaloerse blikken zijn ons deel van mede pelgrims die zich afvragen hoe wij dat toch doen om steeds een eigen kamer te versieren! 
Helaas, voor Nijl zat het er niet in. Er was nog plaats op de slaapzaal maar dat wil hij beslist niet. Daar heeft hij geen eigen tv. Pelgrims zijn soms ook net luxe dieren.Wij gaan na een voortreffelijk pelgrimsmenu lekker onder de wol. Einde van alweer een top dag!!

     

Dag 4 Sierra Norte

Vandaag beginnen we aan een van de mooiste stukken van de Exstremaduran door een Nationaal Park de Sierra Norte. Met hele fraaie natuur het is geen straf om hier een wandeling doorheen te maken. Vanuit El Real de La Jara klimt het eerst een stukje omhoog om dan naar beneden de vallei in te lopen. Iedere meter die we hier door lopen is het genieten van de fraaie natuur.Het staat ook bekend om de zwarte varkens die hier in een soort boomgaard rond schuifelen en eikeltjes eten, waardoor ze een bijzondere delicatessen zijn voor de jamon; de beroemde Pata Negra oftewel zwarte poot.

We lopen langs prachtige Dehesas. Dit zijn grondgebieden van de gemeente of particulier bezit voor het verbouwen van speciale producten.Na een uurtje of 3 maken we een pauze vlak bij de uitgang van het Nationaal park. Hier is ook een winkeltje die de beroemde Pata Negra ham verkoopt. Wij laten ons niet weerhouden ook maar eens wat aan te schaffen. Lekker met een stukje brood!

Normaal hebben we altijd bananen bij ons, maar een keer brood met ham, dat slaat bij ons ook wel aan. En wat voor ham! Na de lunch en het verversen van de sokken lopen we weer terug door het park. Dat kan voor ons niet anders omdat we ook nog een auto op sleeptouw hebben.Dat is best lastig. Je kan niet makkelijk de auto een paar honderd km verder zetten omdat je dan niet terug kan met openbaar vervoer. Bussen lopen hier maar hooguit 2 x daags.  's Morgens een keer en 's middags een keer, dat is alles. Dus vandaag hebben we een heen en weertje.Op een gegeven moment zien we een vrij grote gestalte met rugzak onze kant uit komen. We hebben vandaag al vele nationaliteiten gezien op de Camino maar deze is uitzonderlijk groot.We naderen elkaar en maken een praatje. Hij stelt zich voor en zegt ik ben Nijl uit Dublin. (Nijl zoals de rivier de Nijl :)

Een hele aardige kerel. Wij vragen hem waarom hij zo laat is. De meeste pelgrims vertrekken om 7 uur in de morgen.Nijl zegt dat hij graag uitslaap en ik verblijf meestal in hotels en daar staan ze niet altijd om 7 uur al te zwaaien met het ontbijt en by the way, ik geniet 's avonds van een lekker drankje en kijk tot laat tv. Hij vraagt zich af of wij niet de verkeerde kant uit lopen.We leggen uit dat we een blok aan ons been hebben dat auto heet en dat we de ene dag naar het noorden lopen en de andere dag naar het zuiden.
Dus, zegt hij, zie je alles twee keer! Dat beamen wij en we wensen hem Bom Camino. Een aardige reus met echte Ierse humor.We kijken op ons horloge en zeggen tegen elkaar: "Die is niet voor zeven uur vanavond in zijn hotelletje". We vervolgen onze weg en zijn een paar uur later weer in de zelfde Albergue als afgelopen nacht.

En die is bomvol vandaag. Er worden zelfs mensen doorgestuurd naar andere Hostels.
Aan de leestafel treffen we ook een paar Nederlandse mannen. Het zijn een vader en zoon uit Friesland die er al aardig gehavend uit zien. De gang naar de douche is die van een slak en de gezichten staan ook niet echt vrolijk.
Bij nadere informatie blijkt dat ze bij het vertrek uit Sevilla flink hadden uitgepakt en op één dag 40 km hebben gelopen. En dat bij 39 graden en met te weinig water heeft hen aardig gesloopt.
Het zijn geen onbekenden op de Camino. De vader die al 3 x eerder in Santiago de Compostela aankwam zegt: We hebben het onderschat om zo vanuit het Nederlandse weer hier in die hitte zo tekeer te gaan.
Ze hebben een planning die echt te krap blijkt en vanaf morgen doen ze een stapje terug. Morgen gaan wij een stukje Noordelijker richting Monesterio. Ik bel vast met een Hostel in Fuente de Cantos voor een goede slaapplaats en dat lukt.Van hier uit kunnen we dan mooi weer een aantal etappes lopen. We kruipen weer in het stapelbed. "Welterusten"  

Dag 3 Naar het noorden.

De dag begint bewolkt, maar de temperatuur is nog prima!
Dit is de eerste dag dat we veel medepelgrims ontmoeten.Verdwalen is vandaag erg moeilijk! Er zit een stuk tussen van 7,4 km waar geen enkele zijstraat op uitkomt.

Een van de pelgrims had een gezicht als een oorwurm. "Blijft dit zo op deze Camino?"

Als antwoord kreeg ze dat de Via de la Plata bekend staat om de ellenlange stille paden. Geen bankjes, geen watervoorziening, geen restaurantjes, niets tussen de 20 en 30 km. 
Daar werd ze niet echt vrolijk van ;-)
Op een gegeven moment komt er een motorrijder onze richting uit en stopt. Hij legt uit dat we aan het einde van de weg op een T splitsing niet de pijlen moeten volgen naar rechts, maar naar links moeten afslaan. Door het noodweer vorige week is er een brug weggeslagen en kunnen we daar niet langs.Een prima service van de Toeristen info!! 

Rond het middaguur komen we weer een paar mensen tegen die we gisteren ook al hadden ontmoet. Ze lopen met een heel laag tempo. Mijnheer past dat de hele dag aan omdat mevrouw wat last heeft van de warmte en haar hart. Het gaat voetje voor voetje. Ze is 74 jaar en dit is al haar 4e Camino. Zolang ik kan doe ik het, maar ik let goed op mijn gezondheid zegt ze. We doen de hele dag over een km of twintig en nemen op tijd onze rustpauzes.Respect voor deze mensen die er duidelijk ook nog veel plezier aan beleven.

Het kan ineens erg druk zijn. Opeens belanden we in een kudde met geiten.

We komen na 23,2 km in een Hostel dat ik een dag van tevoren al had geregeld.
Dat dachten we tenminste, maar het ziet er allemaal anders uit dan we verwacht hebben. Als we aan mevrouw vragen of er nog andere Hostels zijn in het dorp weet ze van niks. Hebben we gisteren telefonisch contact gehad, vraag ik.
Nee, zeg de dame dat kan ik mij niet herinneren. Een Deens echtpaar helpt ons uit de brand Zij waren al vroeger in het dorp en bij een rondje om de kerk hebben zij nog een Auberge gezien.Na wat uitleg vinden we die snel en dit is wel het goede. Het blijkt maar weer dat zelfs in de kleinste dorpen het gevecht om een pelgrim binnen te halen groot is.
We begrijpen dan ook niet dat deze dame van het eerste Hostel niet weet dat er in het dorp nog 4 andere Hostels zijn!! Grappig.

Zoals afgesproken krijgen we een tweepersoons kamer want om met een man en vrouw of 10 op 1 zaaltje te liggen is voor mij geen aanrader. Dan kan ik net zo goed op een stoel blijven zitten want slapen doe ik toch niet.
Ondanks mijn doofheid wordt er wel zo hard gesnurkt en andere geluiden geproduceerd dat van slapen niets komt.
In totaal hebben we intussen 52,2 km afgelegd. We zijn dik tevreden.
Om een uur of 8 lopen we het stadje in om een restaurant te zoeken en dan lopen we het Deense echtpaar toevallig weer tegen het lijf. Zij zijn ook op zoek zijn naar eten.
Na wat speurwerk vinden we een leuk tentje en samen gaan we hier voor het pelgrimsmenu. Goedkoop en lekker,  € 9.50 pp inclusief wijn en een Licor de Hierba van het huis toe.

Welterusten.

 

Dag 2 De stad weer verlaten!!

Nadat we de kathedraal nog even bezocht hebben en stiekem met de videocamera een paar beeldjes hebben geschoten, drinken we koffie op het terras voor de kathedraal.Naast het terras is een pinautomaat en we zien een pelgrim met een rugzak met daarop een grote plastic afwasteil geld pinnen terwijl zijn echtgenote of vriendin de stempels gaat halen in de kathedraal.Raar eigenlijk dat je met een wasteil op je rug gaat wandelen. Of hij is liefhebber van dagelijks zijn sokken en shirt te wassen, dat kan ook natuurlijk.Na de koffie gaan we echt op pad. We verlaten Sevilla via het aangrenzende stadsdeel Triana. Na een km of 3 passeren we de enorme "zondagsmarkt" waar het krioelt van de mensen. 

We laten de mensenmassa al snel achter ons en lopen even later door een natuurgebied waar je niets meer van de stad hoort of ziet. Hier hoor je alleen vogels fluiten. Ver voor ons loopt de man met de afwasteil maar nu alleen. Is zijn metgezel al naar huis of loopt ze gewoon iets sneller?
Na een uur zien we ze beide in het gras zitten, waarschijnlijk voor de lunch.

We stoppen en maken een praatje. We zijn tenslotte "gelijkgestemden" met maar één doel: Richting het noorden vanuit Sevilla.
Het blijken Fransen te zijn die Salamanca als einddoel hebben.
Gek eigenlijk, je hebt het na één dag al over: waar slaap ik, waar eet ik en voor de Fransen uiteraard ook waar kan ik mijn was doen?!.Er zijn nog meer pelgrims onderweg vandaag en daarbij valt op dat er bij zijn die nog wat meer aan hun hoofd hebben.
Zoals: is mijn rugzak niet te zwaar, heb ik wel het goede schoeisel en heb ik voldoende water? Dit is duidelijk waarneembaar als de Peregrino en Peregrina zich met een hoofd als een rodekool in de graskant laten zakken en diep zuchten "Wat is het heet" en "Zijn er dan geen bankjes"en "De rugzak is toch wel pittig, had ik niet nog wat thuis moeten laten?"
Ook voor ons is de overgang heel erg groot van 17 graden in Nederland naar 39 graden in Sevilla. Maar we hebben de zaak niet onderschat. Ten eerste kunnen we goed tegen de warmte en ten tweede heb ik goed getraind. Alleen al zo'n 400 tot 500 km de laatste vier weken met rugzak en alles wat erbij hoort.
Je hebt ook mensen die hoeven dat niet, die hangen de rugzak op en gaan gewoon lopen. Dat zijn de natuurtalenten onder ons ( zoals Renée) maar voor mij geldt een grondige voorbereiding dan kan er niets aanbranden! Voor nog wat tips kun je op de onderstaande link terecht.

http://caminotravelcenter.com/your-first-camino-essential-advise-for-preparing-it/

  
Bijzonder aan deze dag is dat we al vier Spanjaarden hebben ontmoet die zelf ook graag een "Camino" willen lopen zoals zij dat noemen, maar er is altijd die twijfel wanneer?
Als we zeggen dat je dat soort dingen beter niet kan uitstellen maar gewoon moet gaan, kijken ze je wel een beetje vreemd aan. Een van hen zei zelfs dat hij morgen nieuwe schoenen zou gaan kopen en vast van plan is om deze zomer de Camino North te gaan lopen. Lekker langs de kust, weg uit dat bloedhete Sevilla. Hij hoort ons wel een kwartier lang uit wat je zoal moet meenemen en wordt met de minuut meer en meer
geïnteresseerd.Dan komt ook dochterlief er bij staan en wij vragen of ze ook eventueel een Camino wil lopen. Als door wesp gestoken zegt ze dat er geen internet is op de Camino en "ik kan niet zonder".
Ze Twittert rustig verder op haar telefoon terwijl vader haar aanstaart en denkt: vergaat de wereld soms als je een dag geen internet hebt?
We wensen hem succes met zijn voornemen en gaan verder. Na 20 km. vinden we het genoeg voor vandaag. Gisteren was het zelfs voor deze tijd van het jaar bijzonder warm in Sevilla, 39 graden! Vandaag stopt de thermometer bij 30 graden. Wat een genot dat we een camelback hebben waar 2 liter water extra in kan naast onze " gewone" flessen.We zoeken een slaapplaats en gaan morgen verder.

Dag 1 Op naar Sevilla

De aankomst in Porto is niet vrolijk, het regent pijpenstelen.
We hebben niet gelijk het idee om, met de rugzak op, de Camino te gaan bestormen.
Het busje, dat ons komt ophalen van het verhuurbedrijf van de auto dat ik nog in allerijl heb geregeld, is er nog niet.
Na wat heen en weer vragen blijkt dat we met de concurrent mee kunnen rijden naar het bedrijf waar de auto's staan. Dat blijkt in de zelfde loods te zijn, de een links en de ander rechts.
We nemen de wagen in ontvangst en gaan naar het hotel dat vlak bij de luchthaven is.
De kamer is prima en we gaan alles wat er aan bagage mee is herinrichten zodat de rugzakken de juiste inhoud hebben waarmee we gaan lopen. Renée 10 kg en Thomas 12 kg.
In de lounge van het hotel drinken we een heerlijk wijntje terwijl de receptioniste ons suggesties geeft voor een goed restaurantje met een puik menu.  
Om de de hoek kunnen we kiezen uit drie stuks. We kiezen voor de traditionele keuken dan kunnen wij gelijk wennen aan de Pelgrimsmaaltijden.

Met moeder in de keuken en vader achter de tap moeten we maar even in de keuken komen uitzoeken wat we willen eten.
Dat wordt soep en daarna kip met rijst, friet en sla, terwijl vader nog even een liter wijn op tafel zet en met handen en voeten uitlegt dat we nu even vooruit kunnen.Ons Portugees is niet geweldig en zijn Engels is ook niet super maar met de gebarentaal kom je ook al een eind.
We worden met alle egards behandeld en na nog een plak cake en ijs komen we niets te kort.
De rekening is ook goed te overzien € 14,- dat is het. Met nog snel een dop op het restant van de wijn om deze mee te nemen (die hebben jullie tenslotte betaald legt de vader aan ons uit) nemen we afscheid.

Terug naar het hotel voor een goede nachtrust. Morgen wordt een lange rit naar Sevilla.
Om 7.30 uur zijn we op pad voor de 550 km autobaan. Deze is in zeer goede staat. Veel nieuw aangelegd. We hebben een kastje aan boord dat de km registreert van het aantal gereden km op de tolwegen. We hoeven niet meer te stoppen bij de tolpoortjes. Met zo'n kastje heb je een eigen lijn en kun je zo door rijden.
De reis verloopt erg vlot en aan de grens met Spanje nemen we koffie.
Om half drie zijn we bij ons hotel net buiten de stad Sevilla, niet zover van de roeibaan.
Nadat we de rugzakken op de kamer hebben gezet gaan we water inslaan zodat we morgen, bij een temperatuur van 39 graden (!) geen tekort hebben.De verwachting voor de komende week is tropisch! Ook de Spanjaarden klagen dat het wel heel heftig is in deze tijd van het jaar. Normaal is het tussen de 25 en 30 graden.
Bij de Lidl slaan we 9 liter water in en de nodige noten met rozijnen als noodrantsoen voor onderweg.We kunnen drie en een halve liter water per keer meenemen. Dat is voor ons voor vier uur ongeveer 20 km.
En nu naar het centrum van Sevilla,een stad die ik inmiddels door en door ken.
10 jaar lang was ik te gast in Sevilla in de winter met de Nederlandse roei equipe voor de nodige trainingsweken.
In mijn vrije uurtjes heb ik de stad grondig omgespit.
Via het het terrein van de wereldtentoonstelling (1992) gaan we naar het centrum. Langs Hercules de Alameda, nu uitgaanscentrum met heel veel terrasjes. (hier was vroeger de zondagsmarkt, deze is nu verplaatst naar een braakliggend gedeelte van het Expo terrein.)

Op naar de kathedraal! Het is 1 minuut voor 9 's avonds en de suppoost is net de laatste bezoekers uit de kathedraal aan het jagen als we arriveren. Door het laten zien van onze Pelgrim credencial mogen we nog snel even naar binnen en worden we vriendelijk onthaald door een priester en krijgen we onze eerste officiële stempel.Nu zijn we weer echte pelgrims!


  
Nu nog langs een paar tapasbarretjes voor de nodige koolhydraten en dan naar bed. Morgen de eerste etappe.