Dag 12 Eindpunt Salamanca!!

                                                                    De finale dag, op naar de kathedraal!

De klok geeft 05.30 aan, nog een beetje vroeg om aan de finale te beginnen.

Onrustig draai ik heen en weer op het matrasje. De laatste etappe, nummer 12, dan hebben we er 237 km op zitten. Nog 17 km en dan hebben we voldaan aan de afspraak met de sponsors om deze afstand in 12 dagen te lopen. Zij hebben geld gedoneerd ten bate van het KWF, voor verder onderzoek naar kanker. Het is de tweede keer dat we zo iets hebben gedaan voor het KWF en het is voor ons ook gelijk een drijfveer om iedere dag de nodige kilometers te maken. Ook deze keer weer een tocht van uitersten. Van “geen weer” in Portugal naar “tropische temperaturen” in Sevilla. 39 Graden gaf de thermometer aan en dat 12 dagen lang. Toch hebben we van alle facetten genoten van de Via de La Plata en deze is niet vergelijken met welke Camino dan ook. Ik kan mij ook niet voorstellen dat het er met nog een uurtje of drie lopen al weer opzit.

We gaan eerst eens rustig ontbijten. Alle ingrediënten hebben we gisteren al ingekocht: brood, chocopasta, jam en thee. Na het ontbijt is het inpakken van ons onderkomen want we willen vandaag, als het kan, ook weer terug reizen naar Porto. Dat hebben we zo gepland om nog een paar dagen te hebben om van deze stad te genieten en ook een beetje uit te rusten van de afgelopen weken. De druk is eraf om iedere dag toch de kilometers te maken. Ook naar de sponsors toe voel je een verplichting om het beoogde doel te halen.

Na het inpakken gaan we richting de Dom van Salamanca. De klok geeft aan dat het 8.00 uur is en we zijn begonnen aan de finale. Het lopen door de voorsteden van Salamanca is al een belevenis op zich. We lopen tussen veel Spanjaarden die op zoek gaan naar de “Tostada con marmelade” en een “café con latte”. Na ongeveer anderhalf uur zijn we aan de rand van de stad waar we de rivier oversteken en dan omhoog lopen richting het historische centrum. Het is nog best een stevige klim en de zon doet ook haar uiterste best om het leven zo warm mogelijk te maken. Zonder een flinke zonnehoed met een grote rand hadden wij dit spelletje verloren en waren we vastgebakken aan het asfalt. 

We naderen Plaza Major, een van de mooiste pleinen ter wereld. We zijn hier voor de derde keer en het is steeds weer fascinerend te zien hoe rijk deze stad aan cultuur is. Aan het plein is ook het toeristenbureau gevestigd en daar gaan we onze eerste stempel halen. We zijn ook toe aan koffie met een kleine snack en dat doen we bij Mc Donalds, dan kunnen we gelijk via internet het thuisfront berichten dat we aan de slotkilometers begonnen zijn. 

Eerst nog een bezoek aan de Universiteitsbibliotheek, een van de mooiste gebouwen met veel prachtige schelpen aan de façaden. 

Dan een bocht naar rechts en we staan oog in oog met de Dom van Salamanca. Het eerste wat ik krijg is kippenvel en dat is niet van de kou.

Een beetje emotioneel is het wel; ik probeer wat te zeggen maar mijn keel zit potdicht. Ineens zijn er de herinneringen waarvoor we deze Camino lopen. Onwillekeurig gaan mijn gedachten terug naar familie en kennissen die hebben moeten knokken tegen die vreselijke ziekte waarbij er net zoveel winnaars zijn als verliezers. Wij zijn blij dat we een steentje kunnen bijdragen aan onderzoek naar genezing van deze ziekte.

Het is geen opgave om met een paar rugzakken op met daarin de nodige kilo’s iedere dag een stuk van de Camino te lopen met een gezond lijf, ook nog gesponsord door familie, vrienden en bekenden.

En nu staan we hier recht voor dit imposante gebouw. We gaan naar binnen voor de laatste stempel. De man achter de balie glimlacht en zegt: “Bon Dia Peregrino’s” en met een harde klap staat de laatste stempel in de Credencial!

Epiloog

Maanden zijn we met dit project bezig geweest door trainingskilometers te maken. Onze rugzakken hadden de respectabele leeftijd van een jaartje of twintig en zijn vervangen door nieuwe. Het lichtgewicht tentje had vorig jaar in de White Mountain de geest gegeven en moest worden vervangen.

Maar het ergste waren de schoenen. Twee maanden voor vertrek ontdek ik dat mijn schoenen een beetje gaan knellen en het is niet eenvoudig om nieuwe schoenen in te lopen zo kort voor vertrek. Het schijnt zo te zijn dat je voeten iets meer gaan doorzakken en dat je “op grotere voet gaat leven” op wat latere leeftijd. Omdat ik nogal vasthoud aan een bepaald merk (Lowa Tibet) ben ik dagelijks gaan snuffelen op internet en bellen met Outdoor winkels of ze iets voor mij op voorraad hadden. En ook de twijfel bleef: moet ik wel of niet nieuwe schoenen kopen? Jaren heb ik op mijn oude trappers gelopen zonder problemen.

Na drie weken had ik beet. Er waren er een paar op voorraad en ik kon komen passen. Bij aankomst vertel ik de verkoper dat ik gebeld heb voor de Lowa’s Tibet. Even later komt hij met de doos met nieuwe schoenen.

Hij haalt de linker schoen uit de doos, dat is mijn grootste voet, en ik mag passen. Het voelt inderdaad ruimer; deze schoen is een halve maat groter dan ik tot nu toe draag.

Als ik de rechterschoen aantrek kan ik wat in de winkel heen en weer lopen. Dan zie ik dat er nogal wat kleurverschil is tussen de twee. “Wat heb je er mee uitgespookt”? vraag ik de verkoper. “Ja, die ene heeft in de etalage gestaan zegt hij en het zonlicht doet de rest”.

De pasvorm is goed maar het kleurverschil irriteert mij wel. De verkoper zegt dat hij dat wel kan verhelpen en hij grijpt een spuitbus uit het vak en gaat de schoenen bewerken met een spray die de schoenen water afstotend maakt.

Kijk, zegt hij trots. het lijkt al wat beter. De vochtigheid van de spray maakt de schoen inderdaad wat donkerder. Ik trek ze aan en zeg nog een halfuurtje door de winkel te banjeren voor ‘het goede gevoel’. Ik ruik ook gelijk mijn kans. Ik weet dat, als de schoen droog is, hij weer de kleur heeft van voor het sprayen. De pasvorm is super en voelt heel goed maar de kleur is zoals voorspeld: een lichte en een donkere schoen. Als ik vraag of er iets aan de prijs gedaan kan worden kan ik 10 procent korting krijgen. Daar ga ik niet mee akkoord en ik vraag of ik de chef zelf even mag spreken. De chef zegt dat hij niet veel meer kan doen en ik stel voor dat hij dan maar € 11,85 overmaakt naar het KWF. Wij mogen niet sponsoren zegt hij maar gaat wel akkoord met nog een keer € 11,85 van de prijs af te halen. Hij blij en ik ook.

Thuis heb ik de schoenen in een speciale wax gezet en het probleem was opgelost. De extra korting die ik heb gekregen heb ik gelijk in mijn eigen project bij het KWF gestort.

In vier weken heb ik de slofjes zo’n 500 km ingelopen en ze voelen als pantoffels. De zolen zijn van een andere kwaliteit en de schoenen dempen ook wat meer dus ben ik dik tevreden dat ik deze stap heb gemaakt.

De laatste dagen voor het vertrek houd ik het weer heel nauwkeurig in de gaten en zie dat het echt niet goed gaat in het noorden van Portugal.

Er wordt heel veel regen en storm verwacht de komende twee weken. We besluiten een dag voor vertrek rigoureus ons plan te wijzigen. We vliegen op Porto en daar vandaan gaan we met een huurauto naar Sevilla.

De weersvooruitzichten blijken geen loze kreten te zijn. We vertrekken uit Eindhoven met een forse vertraging en de landing in Porto is geen feest. We halen de huurauto en gaan dan naar het hotel voor de overnachting en morgen naar Sevilla. Veel van de van te voren gemaakte dag planning kan overboord. In plaats van De Camino Portugues wordt het Via de La Plata.

Kort na de middag arriveren we in Sevilla. Het hotelletje heb ik thuis nog snel geregeld dus inchecken en naar de stad voor de Tapas en een vino Tinto. We kijken gelijk hoe we morgen de stad kunnen verlaten zonder op een autoweg te hoeven wandelen. Sinds de wereld tentoonstelling in Sevilla is met alle verkeerssoorten rekening gehouden behalve met fietsers en wandelaars.

Er is ons veel de vraag gesteld waarom we een Camino lopen richting Santiago de Compostela. Ik weet het niet. Het is een gevoel. Het heeft niet speciaal te maken met een spirituele grondslag maar meer met het ontmoeten van mensen en het genieten van de weg die je loopt. Het alleen maar bezig zijn met ‘wat eet ik en waar slaap ik vanavond’ geeft na een paar dagen een totaal ontspannen gevoel. Ook op deze Camino is het ontmoeten van allerlei nationaliteiten weer fantastisch. Denen, Fransen, Engelsen, Zweden, Duitsers, Spanjaarden, Nederlanders, Ieren, Italianen, Zwitsers en Portugezen en ik zal best een paar nationaliteit vergeten, maar allemaal met hetzelfde doel op pad zijn werkt zeer inspirerend. Het heeft voor ieder een andere dimensie. De herinneringen aan sommigen ontmoetingen vergeten we niet licht. Bijvoorbeeld die met Nijl uit Ierland en de Nederlanders die op dag 3 al grote problemen hebben en hun missie zien mislukken! Het eten met de Denen, Mister wasteil het is teveel om op te noemen en we koesteren dit zeker. Onderweg in de dorpen en stadjes zeggen de mensen vaak dat zij dit ook wel ‘een keer’ willen doen maar vaak is het ‘wanneer’? Wij zeggen dan: stel niet uit maar ga!. De studenten van de Universiteit van Pamplona krijgen studiepunten als ze een keer de Camino lopen en dat geeft genoeg motivatie om het te doen. Als ik terug kijk op deze twaalf dagen dan heb ik, ook al was het de derde keer op een Camino, tot de laatste vezel van mijn lichaam genoten. Ook al was het wel eens zwaar en heet, we liepen en lopen voor een goed doel! En dat was onze motivatie!!

Dos Peregrino’s Renée & Thomas

Dag 9 Cáceres

Om 7.00 sluipen we het hostel uit, laden de auto met de rugzakken en gaan op weg richting Cáceres, een plaats die ons wel bekend is. In de laatste vier jaar heb ik er zeker een dag of 5 overnacht. En dat heeft een reden als je ergens regelmatig terug keert. De camping die aan de zuidwest kant op 5 km van de stad ligt leent zich uitstekend voor een fijne wandeling richting het centrum. Daarbij heeft de camping een speciale entourage: bij iedere plaats staat een klein gebouwtje met daarin je eigen douche en toilet.
We arriveren vroeg bij de slagboom en de schrik slaat mij om het hart. Wat is hier loos?
Het is er werkelijk stampvol, geen enkele plaats meer leeg. Even overwegen we toch naar de stad te rijden en daar een hostel te zoeken want om hier tussen te gaan staan daar hebben we niet zo'n zin in. Toch maar eens infomeren wat de mogelijk heden zijn. De receptioniste zegt dat ze nog wel een plaatsje heeft en we mogen eerst wel gaan kijken. Het blijkt dat we in de brandende zon staan, zonder een spatje schaduw en dat bij temperaturen van 37 graden.Dit is geen optie voor ons en Renée gaat terug naar de receptie om te vragen of er toch niet nog ergens een stekkie is, anders vinden zij ons morgen geroosterd in de tent. De dame achter de balie zegt dat er wel wat vrij komt, maar hoe laat kan ze niet zeggen. De meeste gasten zijn jongelui die het weekend hier zijn voor een muziekfestival.
Als er wat vrij komt laat ze ons dat weten. Normaal is het in dit jaargetijde nooit zo druk en staan er wel wat oudere mensen, maar dat is het dan ook. Het is nu 10 uur en zo hier en daar komt er wel het een en ander uit een tent gekropen en dat geeft de burger moed.
In de stad zijn wel hostels maar die liggen in het hartje van de stad en een parkeerplaats voor ons "blok aan het been" is er al helemaal niet, vandaar onze keus op "hostel" tent!

Renée loopt wat over de camping als een jonge man naar me toe komt en zegt dat hij al wat voor ons heeft. Nummer 47 is vrij. Daar is een camper vertrokken en wij mogen die plaats hebben. We gaan even poolshoogte nemen en zien dat het een goede plaats is en dat we de tent onder een afdak kunnen zetten mooi uit de zon. We bedanken de jongeman hartelijk en gaan ons hostel inrichten.Dat is geen megaklus. Het tentje dat we hebben vergt niet meer dan 5 minuten bouwtijd. We organiseren ook nog een paar stoelen en een tafel die her en der over de camping staan en klaar is Kees. Tijd voor thee en stokbrood en gluren naar de buren hoe die hun spulletjes verzamelen en inpakken. Dat gaat in zeer traag tempo, ik word al moe alleen van het kijken. Om twaalf uur zijn de meesten vertrokken. Er staan er nog wel een tiental maar die hebben waarschijnlijk de wintertijd nog op het horloge, want die beginnen met inpakken als ze eigenlijk al van de de plaats af moesten zijn. Waarschijnlijk laat geworden vannacht.
Na het stokbroodje met jam gaan wij ook maar eens richting de stad; een fikse wandeling en knetter heet.

Het eerste uur dat we lopen is er geen schaduw, maar in het centrum is het heerlijk koel onder het dak van bladeren in het park dat dwars door het centrum van de stad loopt. Als we richting het historisch centrum lopen merk je aan alles dat er een muziekfestival is geweest. Overal zijn nog muzikanten op straat en in het hart van de stad treffen wij het als we op een van de oude binnenplaatsen muziek klanken horen.


https://www.youtube.com/watch?v=zLVZrBOLvqw

We gaan poolshoogte nemen en ja hoor, er staat een band te spelen die traditionele klanken ten gehoren brengt. Hele leuke muziek om naar te luisteren. Het is er behoorlijk vol en er wordt een stevig biertje getapt. Eigenlijk precies wat we zoeken bij deze temperaturen. We bestellen een biertje en blijven gezellig een uurtje luisteren naar de band "In a Way". Dan lopen we nog even door de oude stad om te kijken of we de route voor morgen de stad uit kunnen vinden. Tot nog toe hebben we geen tegel of gele pijl gezien. We vinden wel het toeristenbureau en dan ben je alweer een stapje verder. Als we binnen komen zijn er een aantal Nederlanders ons voor. We sluiten keurig aan en wachten geduldig tot we aan de beurt zijn. De 3 dames waarvan er een duidelijk één de leiding heeft gaan nogal omslachtig uitleggen dat ze de zwarte Jezus willen zien.
De hostess luistert geduldig en legt de dames uit dat zij het bestaan van de zwarte Jezus hier in Cáceres niet kent. Maar de dames laten zich niet afschepen en zeggen nogmaals dat die ergens in een Cave moet staan. Dat hebben zij zelf gelezen in een folder dus moet hij er zijn!.Nogmaals legt de hostess uit dat zij het bestaan niet kent.  Met een zak vol folders en nog wat gemopper verlaten de dames het toeristenbureau gevolgd door twee heren die het tafereel met een nogal verveeld gezicht hebben staan aankijken. Na twintig minuten zijn wij aan de beurt en we zijn in 15 seconden klaar! De tegel van de Camino zit hoog in een muur gemetseld naast het toeristen bureau, alleen wijst hij volgens ons de verkeerde kant uit. Maar dat zoeken we morgen verder uit. We moeten ook nog anderhalf uur terug lopen naar hostel tent.

Dat het ook de stad van de ooievaar is zien we op de terugweg. Er zijn er zelfs bij die heel diep voor ons buigen!! We besluiten de dag met een heerlijk menu in het restaurant van de camping en gaan ons daarna installeren in hostel tent. Nog 68 km voor de voetzolen.
Welterusten. 

    

Dag 11 Dubbel bezoek

Voor we vandaag naar Salamanca gaan lopen we eerst nog een keer naar Cáceres om een van de kerken te bezoeken voor een stempel.De afgelopen dagen is het niet gelukt om hier binnen te komen omdat de kerk steeds bezet was. Eerst was er een begrafenis en later een trouwerij. Het schijnt een geliefd gebouw te zijn. Als we er om 9.00 uur arriveren staat de deur uitnodigend open. We stappen naar binnen en gaan zitten. Er zijn al wat mensen en we kijken of we iets van een pastorie kunnen vinden. We zien niet iets wat er op lijkt,maar dan verschijnt er iemand die kaarsen gaat aansteken.Renée staat al in de startblokken en gaat op de koster af. Ik zie dat Renée hem aanspreek
en hem volgt richting een zijportaal.Even later komt ze weer aangewandeld, steekt de kerk dwars over en verdwijnt weer in een andere zijbeuk van de kerk.Dan komt ze samen met weer iemand anders terug en gaat weer naar het eerste zijportaal. Uiteindelijk komt Renée weer te voorschijn zwaaiend met de credencials dat het gelukt is.

Ik dacht een moment dat je ingetreden was zeg ik tegen Renée. Ze lacht en zegt dat het stempelkussen even zoek was vandaar het kleine oponthoud maar we hebben hem en kunnen weer verder.We verlaten de kerk en gaan aan de koffie. Dan lopen we richting het "blok aan ons been" en opeens zien we voor ons een kleine gestalte met rugzak en schelp, de uiting van een Pelgrim. Het blijkt een Peregrina te zijn. We spreken haar aan. Het is een dame uit Wenen die heel alleen de route loopt van Sevilla naar Santiago de Compostela. Ze hijgt zwaar en ziet er vermoeid uit en komt ook nauwelijks vooruit. We vragen of het allemaal wel goed gaat, waarop ze antwoordt dat de hitte nauwelijks te doen is en dat ze dit niet had verwacht.Thuis heb ik nog naar de gemiddelde temperatuur gekeken voor dit jaargetijde en het zou tussen de 25 en 30 graden zijn. Ze loopt niet meer dan 15 km per dag en rust regelmatig. Ik ben al een paar keer in Santiago geweest met mijn vriendinnen,maar niemand gaat meer mee, ik ga te langzaam zegt ze een beetje droevig. Met felle oogjes kijkt ze ons aan, maar ik kom er wel hoor.Ik vraag aan haar hoe oud ze is. Ik ben 74 jaar en zeg iedere keer dat dit de laatste keer is! Dan kijkt ze naar de overkant en ziet een opticien en roept: "Daar moet ik heen want zonder bril zie ook niks. Doeiiii".

En nu richting Salamanca. We willen naar camping Regio, dat ligt wel een stuk buiten de stad, maar is daardoor een mooie aanloop voor de finale. Het was altijd,voor Spaanse begrippen, best een aardige camping maar sinds iedere pensionado een camper heeft blijft er van de staplaatsen weinig over.Die worden zeker als het geregend heeft tot pap gereden.We moeten dan ook heel goed zoeken om een vlak stukje te vinden voor ons hostel tent.Na vier keer de hele camping te zijn rond getoerd hebben we toch nog iets wat op een vlak stukje lijkt gevonden.Het is andermaal knetterheet als we de rugzakken ophangen en dan toch nog wat km gaan maken. We zitten hier gelijk op de goede route dus zoeken hoeft niet. Na een uur of vier zijn we weer terug op de camping en ploffen we neer op het terras waar ik snel een liter bier scoor met twee glazen, heerlijk!! Daarna nog lekker afkoelen onder een koude douche dan zijn we weer nieuw.
Op het moment dat Renée terug komt van de douche rijdt er een stationcar de camping op
en stopt voor het toilet gebouw. De man achter het stuur begroet Renée heel vriendelijk en ze kijken mijn kant uit.
Dan herken ik hem ook. Het is de buurman van de camping in Cáceres. Nou die is ons snel gevolgd. Ik loop naar hem toe en vraag of hij alles al gezien heeft in Cáceres. Frank zegt (de man heet Frank en is 74 jaar) Ja ik had niet zoveel zin in musea en de oude stad is niet zo groot dus dacht ik op naar Salamanca. Daar was ik al kort na het middaguur en ik vond een mooi plaatsje voor de auto vlak bij de kathedraal. Ik heb heerlijk rondgewandeld door de stad en ben dus ook al klaar met Salamanca. Verbaasd kijk ik Renée aan en denk: het lijkt wel een Japanner, snel een foto maken en thuis kijken waar ik geweest ben. 
Ik ga ook snel een koud stortbad nemen en dan schuifelen we richting het restaurant. En daar zien we Frank weer. Hij nodigt ons uit bij hem aan tafel te komen zitten. Al snel hebben we een heel gezellig gesprek.
Frank vindt het klasse dat we ons inzetten voor het KWF. Hij is zelf arts en heeft met deze ziekte uiteraard ook te maken. Frank vertelt dat hij met zijn twee dochters een
maatschap heeft in de buurt van Hamburg. Ze zijn alle drie vrouwenarts. Frank werkt niet vol meer in de praktijk, maar een paar dagen per week. Dan krijgen we het over de wintersport en zien dat Frank duidelijk geëmotioneerd raakt. Met tranen in de ogen vertelt hij het verhaal over zijn vrouw die vier jaar geleden op de piste spontaan een aneurysma heeft gekregen en daar ter plaatse aan is overleden. Dit is toch wel heel bizar vinden wij en hebben erg te doen met hem. We merken heel duidelijk dat hij het daar nog heel moeilijk mee heeft, ook om er over te praten. Hij waardeert het heel erg dat wij er voor openstaan en gelukkig krijgen we het gesprek weer over positieve zaken. Het is heel gezellig om met Frank te brainstormen over het de zin van leven. Om elf uur sluiten we avond nadat de heren obers van het restaurant al een keer of tien langs ons tafeltje zijn gelopen of we nog niet naar bed moesten. We nemen hartelijke afscheid van Frank en wensen hem nog een fijne tijd in Spanje. Morgen is het voor ons de finale. In Salamanca wacht het eindpunt van onze tocht bij de kathedraal. Nog maar 17 km te gaan!! 

Dag 10 De man met "Tassen" en 3 "Rotondes"

Na een goede nachtrust in hostel tent en een lekker ontbijt met vers stokbrood zoeken we de halte van de bus die ons richting het centrum brengt, om vandaar uit de Camino te volgen naar het noorden. Dat lijkt eenvoudig als je met een gps loopt maar is het niet. We stappen uit in hartje
centrum en gaan dan naar het historische deel van de stad. Het is nog heel stil op het Plaza Mayor. We dwalen door de nauwe straatjes als we een klooster vinden. Hier kunnen we vast onze eerste dagelijkse stempel halen. 

Renée meldt zich aan met het belletje bij het loket. We wachten een paar minuten en horen dan wat geschuifel achter het draai plateau en een krakende stem die vraagt wat we komen doen.Wij zijn pelgrims vertellen we aan de zuster die we niet kunnen zien. We hebben iedere dag twee stempels nodig in onze credencial en kunnen we hier een stempel krijgen? De zuster vraagt aan Renée de credencials op het plateau te leggen en een ogenblikje te wachten. Dat ogenblikje duurt ongeveer 10 minuten! We hebben wel drie keer aan elkaar vertelt dat ze misschien helemaal niet meer terug komt met onze credencials maar we horen het plateau weer draaien en de krakende stem zegt dat we het maar bij de kathedraal moeten proberen.
We bedanken de zuster voor de gedane moeite en verlaten teleurgesteld het klooster. Op naar de kathedraal waar inmiddels al een rijtje bezoekers staat.
Ook hier weer netjes wachten op onze beurt!  Als het zo ver is zegt de man achter een balie: "twee personen dat is 8 euro!" Maar we komen alleen voor een stempel en niet voor het bezoek aan de kathedraal zeg ik tegen de man. Bruusk neem hij de credencials aan en met twee harde klappen krijgt Renée de zoveelste verprutste stempel en die van mij staat zoals altijd weer keurig in het vakje. Ze reageert "Nou waarom moet dat mij steeds overkomen?" Soms is het leven zwaar en niet eenvoudig lach ik haar toe en zwaai met mijn keurig gestempelde credencial. We dolen nog wat door de oude stad waar zo langzamerhand de toeristen meer en meer tevoorschijn komen (ook zusters)

We zoeken de Camino op en gaan proberen de uitgang van de stad te vinden. En dat valt niet mee.Eerst langs het toeristen bureau en dan zo'n twee kilometer steil naar beneden. Dan komen we op een T splitsing Daar is al geen aanduiding meer te vinden. Ons beste Spaans wordt weer uit de kast gehaald en we informeren bij een man die zijn hondje aan het uitlaten is waar en welke richting de Camino is. We noemen er ook nog de plaats bij waar we naar toe willen lopen: Casar de Cáseres. Dat moet van hier af nog ongeveer tien kilometer zijn. Er wordt enorm getwijfeld maar uiteindelijk valt de beslissing. Vanaf hier rechts af tot de rotonde is de eerste aanduiding. De weg is ongeveer een kilometer lang en niet de gezelligste om langs te lopen met veel verkeer. Plotseling zien we een tafereel dat wat wij nog nooit eerder hebben gezien.

Een man aan de overkant van de weg heeft zes tassen bij zich. Hij pakt er steeds twee, brengt die 50 meter verderop, zet deze neer en loopt weer terug. Dan haalt hij de volgen twee op en loopt dan weer terug en zet ze bij de eerste 2. Nu naar de laatste twee haalt ze op en dan zijn ze alle zes bij elkaar en begint het tafereel van voren af aan. We hebben in de loop van de jaren al veel reizigers gezien maar deze was wel heel apart. Elke keer twee keer heen en weer om je bagage op te halen dat is nog eens wat anders als het heen en weertje van ons.

We gaan weer verder en bij aankomst op de rotonde staan we weer met de handen in het haar. Waar zijn de pijlen? Niet te vinden. We proberen de rotonde over te steken om daar verder de infomeren hoe we verder moeten. Bij het verkeerslicht vragen we het nog een keer aan een automobilist en die wijst ons een weg die we zo'n twee kilometer moeten volgen en dan bij de volgende rotonde rechtdoor.
Er is ons in de loop van de dagen al een paar keer een lift aangeboden maar we leggen dan uit dat we liever lopen en daar begrijpen ze dan echt helemaal niets van. Bij deze temperaturen? We lopen op een roze fietspad richting de volgende rotonde als we een oudere heer tegen komen en nogmaals vragen of we de goede richting hebben.De uitleg duurt ongeveer een kwartier. We moeten nog twee rotondes verder en daar oversteken en dan zouden wij het juiste pad weer hebben. Inmiddels wijst de GPS aan dat we al 13 km hebben afgelegd en we zijn geen steek opgeschoten. We hebben ernstig het idee dat we in een rondje lopen. Na drie kwartier zijn we drie rotondes verder en staat plots de oude heer weer achter ons die zegt dat we op de goede weg zijn en bij deze rotonde moeten oversteken. We vertellen de man dat we eerst aan de koffie gaan in een van de grote supermarkten die om ons heen zijn en dan verder gaan.
We gaan naar de eerste en de beste supermarkt maar daar is de oude heer het niet mee eens. Hij staat plots weer achter ons en zegt dat we naar de Lidl moeten gaan. Waar wij naar toe willen, de Dia Market, is veel te duur.Heel vriendelijk natuurlijk maar Lidl heeft geen koffiebar.

Na de koffie besluiten we terug te gaan naar het centrum van de stad, dat is zeker nog een uur lopen. Dan zitten we al aan twintig km en dan is het nog 5 km naar hostel tent. Dat is genoeg voor vandaag bij deze temperatuur.

In de stad eten we stokbrood met banaan in het park en nemen een rustpauze voor we aan de laatste 5 km beginnen. Als we op de camping aankomen kopen we eerst een liter bier, lekker koud uit de koeling en ploffen dan in onze zitmeubels. Het was een lange dag met veel rotondes!! Naast ons komt een Duitse stationcar aan met een wat oudere heer. Hij stapt uit en bekijkt de plaats, schuift nog wat heen en weer met de auto en zegt "Zo, klaar".

Klaar denken wij? We zitten al te wachten wat voor tent er uit de auto komt rollen om te overnachten. Maar het blijkt dat mijnheer overnacht op de achterbank van zijn stationcar.

We maken een gezellig praatje en geven de plattegrond van Cáceres dat hij morgen gaat bezoeken. Om half negen gaan we richting camping restaurant voor een lekkere maaltijd.

Het is er al gezellig druk, want vanavond is er voetbal: München tegen Barcelona, dus veel Duitse en Spaanse fans. De twee grote TV schermen en de sfeervolle TL verlichting doen de rest. We hebben niet de fut meer om de hele wedstrijd uit te zitten en zijn inmiddels ook doof van het geluid dat de fans produceren. Dus verlaten we het speelveld en ruilen het in voor hostel tent.

Morgen eerst vanaf de zuidkant lopen naar Cáceres en later per "blok aan het been" naar Salamanca. We kiezen er voor om de  laatste 34 km te gaan lopen op de Camino rond de stad, Met een oppervlakte van 38.6 vierkante kilometer moet dat lukken.
Slaap lekker. 

Dag 8 Druiven,druiven,druiven!!

De ochtend begint met thee en nog een paar cakejes die we over hebben van gisteren.
We komen best nog wel een bakker tegen en anders hebben we als noodrantsoen bananen, ook lekker. Er zit nog een pelgrim aan de tafel maar die is niet zo spraakzaam en dat kan. De een heeft een ochtendhumeur en de ander begint gelijk met zingen, waaronder ik zelf. Ik vind: "de ochtendstond heeft goud in de mond en pluk de dag", dat kun je op mij wel loslaten en "gezelligheid kent geen tijd"is ook een regel die prima bij me past.
En nu op pad. We lopen een stuk omhoog tot aan de stadsgrens en dan houdt het ineens op met gele pijlen. Een fietser die we aan zien komen kan in zo'n geval wel helpen en we vragen of rechtdoor de Camimo is. Er is wat twijfel in de stem van de man,maar dan zegt hij "Ja alsmaar rechtdoor, dan gaat het goed" Hij heeft een glimlach van oor tot oor.
We lopen nog een uur door maar van gele pijlen geen spoor.Ongerust zijn we niet. Met de stad in onze rug is verdwalen haast niet mogelijk en we hebben uiteraard ook nog onze gps. Daarbij komt ook nog dat we nog maar 88 km te gaan hebben en het vandaag heel relaxt willen doen. We hebben de laatste dagen redelijk veel afstanden boven de 20 km gelopen dus een soort halve rustdag kan ook geen kwaad.Vanaf Sevilla hebben we iedere dag gelopen en we zijn goed op schema. Daarbij komt dat het ook nog zondag is en er zijn mensen die op deze dag helemaal niet bewegen. 
Tussen Los Santos de Maimona en Villafranca de Los Barros is iedere meter beplant met druivenranken. Ik heb zelden in mijn leven zo'n groot aaneengesloten gebied gezien met alleen maar wijngaarden, heel imposant.Renée heeft haar oog laten vallen op een prachtig wijn-chateau en ik vraag haar of ze dit imposante chateau wil kopen of alleen de wijn wil proeven. Ze zegt:  Voorlopig het laatste, ik heb nog een paar jaar te gaan bij "de firma school" voor ik ook een pensionado met tijd ben! 

Na anderhalf uur nog geen pijl. We zien in de verte wel een kruispunt. Misschien is daar wel een aanduiding of pijl. Er stopt een auto naast ons, geschatte waarde € 75.000, en een man vraagt of hij soms kan helpen. Ja, weet u soms het pad naar de Camino, Ja op het kruispunt links zegt de man. Het is natuurlijk raar, de Camino Via de La Plata gaat van zuid naar noord en wij lopen pal zuid, dus de verkeerde kant uit volgens alle Spanjaarden. We hebben de laatste dagen meer van noord naar zuid gelopen en veel Spanjaarden springen op het pad en bezweren ons dat we totaal verkeerd bezig zijn. Ze lopen zelf stukjes met ons mee en maar wijzen dat Santiago de Compostela echt de andere kant uit is.En wij dan maar weer uitleggen, in ons beste Spaans, dat we een blok aan ons been hebben die ook mee moet. Als ze dat snappen lachen ze wat en wensen ons een Bom Camino. Op het kruispunt pikken we de route weer op en gaan met een grote boog terug richting Villafranca de Los Barros.

Op de rotonde voor de stad maken we nog wat foto's van een reuze fles wijn die midden op de rotonde staat. Het symbool voor de wijnindustrie van de Extramadura . Na twee km arriveren we weer in de stad waar op dat moment een grote zondagsmarkt is en we kunnen het niet laten om even te snuffelen.Kopen is er niet bij want het is nog steeds zo dat iedere gram telt als je met de rugzak op pad bent.We drinken koffie in een aan de markt gelegen bar en eten een heerlijke tostada met jamon.Vandaag een lekker rustig dagje. Dan terug naar het Hostel en alles weer inpakken. Morgen gaan we richting Cáceres.
   

Dag 7 Villafranca de Los Barros

Vandaag nemen we eerst de noordkant van de stad, de route richting Torremegía.
Na 10 minuten krijgen we een aanwijzing dat er een stempel gehaald kan worden op een internaat dus er op af. Het blijkt een bijzonder Internaat te zijn dat tot de top in Europa gerekend wordt. Op het moment dat wij er aankomen staan er zeker honderd ouders te wachten bij de uitgang om hun kroost op te halen voor het weekend thuis.
Het is een indrukwekkend gebouw en ademt rust en discipline uit. We worden door de ouders bekeken of we van mars komen.
Bij de receptie worden we ontvangen en krijgen we onze stempel in de credencial.
Vanaf de heuvel aan de rand van de stad zien we een enorm uitgestrekt landschap van alleen maar druivenranken en olijfbomen zover het oog kan kijken.
Er loopt een pad tussendoor van wel vier meter breed, dat is de Camino.
Links en rechts zijn de telers aan de gang met snoeien en verzorgen van het gewas.

We lopen zeker 2 uur door op deze kaarsrechte weg die dan iets naar links afbuigt en de helft smaller wordt. Het is prachtig om erdoor te wandelen.

Opeens worden we opgeschrikt door stemmen achter ons. We kijken om en wat zien we? Wel 15 mensen op elektrische fietsen! Niks lopen met een rugzak, maar fietsen  met minimale inspanning en zonder bagage. Dat is de moderne versie van pelgrimeren. Een leuk alternatief voor die mensen maar niet voor ons. We proberen toch nog een beet je van de oorspronkelijke manier van pelgrimeren te onderhouden en dat lukt aardig.

Na 13 km vinden we een leuk stekje waar we de lunch kunnen nuttigen. Een vers broodje met vis van de Lidl, een banaan en water. Er kan ons niets gebeuren!
Na de lunch gaan we verder en opeens breekt de hel los. Het is bijna 14.00 uur en de boeren gaan massaal van de het land, springen op de tractor of in de auto en stuiven letterlijk richting stad. Tijd  voor de "warme prak" denken we en daarna siësta!

Een ding weten we nu zeker, om deze tijd moet je niet op de Camino zijn! Het duurt een kwartier voor ik Renée weer kan onderscheiden door de stofwolken heen. Dat wordt pittig douchen straks in het Hostel. Maar al met al een mooie tocht.
Onderweg hebben we al afgesproken dat het allereerste terras voor ons is.
Na zes uur stof happen zijn we er en landen op het terras waar we een heerlijk koel biertje bestellen. Wat ook traditie is als je een alcoholische versnapering besteld, krijg je er wat te eten bij en in ons geval zijn dat sardines met een beetje frites en wat smaakt dan iets hartigs lekker!! Daarom maar snel een tweede besteld.


In het Hostel frissen we ons lekker op en dan zoeken we een terrasje voor een kop koffie.
Daar zitten ook onze Deense vrienden weer en na vier dagen hebben we weer stof genoeg om bij te praten en onze ervaringen te delen. Dat maakt het zo leuk aan deze activiteit, je draait vrijwel constant om elkaar heen. Als je daar open voor staat hoef je niet om een praatje verlegen te zitten.
In het begin van de avond lopen we nog een rondje door de stad op zoek naar een restaurant. In een van de straatjes worden we aangesproken voor een tandartsenpraktijk of ik even mee wil komen om te controleren of alles nog tip top in orde is.Ik vertel de student dat ik net mijn controle achter de rug heb en dat er geen problemen waren dus dat ik er maar van afzie. Maar de man is redelijk vasthoudend, zegt dat het gratis is en dat ze alleen maar een check-up  willen doen. Na hem nogmaals duidelijk gemaakt te hebben dat we in Nederland ook best goede service hebben laat hij mij lachend gaan met nog een "Bom Camino" er achteraan. We belanden in een restaurant waarvan ik later zou zeggen:Dit was de minste van de hele reis, maar dat kan ook gebeuren morgen beter!!

Dag 6 Kaarsje en bloemen

We hoeven vanmorgen niet buiten de deur voor ons ontbijt te gaan, dat is inclusief in deze luxe herberg. Toastbrood met jam, een paar cakejes, thee en een banaan en we kunnen er weer tegenaan.Als we door de smalle straatjes de stad willen verlaten komen we langs een klein kerkje waar we kijken of we hier een kaarsje kunnen opsteken.Dat is een belofte aan een van onze sponsors en voor alle mensen die getroffen zijn door die vreselijke ziekte.

Het Koninklijk Wilhelmina Fonds is waarvoor wij deze tocht lopen en waar de sponsoren hun donatie voor hebben gedaan. Als we de stad achter ons laten komen we weer op de Camino die er zeer stoffig bij ligt. Na 12 km zullen we de eerste mogelijkheid hebben om aan de koffie te gaan. Het is een vrij open vlakte waar de zon vrij spel heeft en onbarmhartig op onze ruggen schijnt. We genieten van de pracht en praal van de in bloei staande velden vol met klaprozen en andere bloemen.

    

Na ruim twee en een half uur zijn we in een klein dorpje Calzadilla de Los Barros,waar we een stempel gaan halen bij het gemeentehuis en aan de koffie gaan bij het enige barretje dat het dorp rijk is.Hier vandaan gaan we weer terug naar de stad waar we vandaan komen en na ruim vijf en en een half uur zijn we terug in het Hostel. We horen gelijk bekende stemmen,de Friezen zijn er, Daan en Pieter. Ook Mister wasteil zien we door het hostel lopen. Hij heeft een tweepersoonskamer tegenover die van ons maar van zijn vrouw nog geen spoor. Is ze naar huis of slaapt ze al? Een lekkere douche om het stof af te spoelen en wij zijn weer als nieuw. Daarna gaan we nog even uitlopen in de de stad en daar komen we Daan en Pieter weer tegen. De gezichten staan niet al te vrolijk. Pieter heeft grote problemen met zijn voeten. Als ik hem goed beluister dan denk ik dat hij last heeft van een marsfractuur in een van de middenvoetsbeentjes. Dat is een blessure die vaker voorkomt en duid op een fikse overbelasting. Ze hebben andermaal hun schema bijgesteld. Of dat helpt zal de tijd uitwijzen.Morgen hebben ze een rustdag ingelast en dat lijkt me heel verstandig. Omdat het ook wel met mijn vak te maken heeft kan ik hem in ieder geval een goed advies geven.We eten die avond nog met elkaar en praten over de vorige keren dat Daan naar Santiago de Compostela ging en dat ze er grote moeite mee hebben dat het nu zo stroef loopt.

We wandelen terug naar het hostel waar we worden onthaalt door een koor met live muziek. Het koor heeft de wekelijkse oefensessie en dat klinkt heel erg goed met het speciale handgeklap wat zo kenmerkend is voor de Spanjaarden.En weer is er een dag voorbij en we zijn op de helft !!